Huan is jarig 27-11-05

De meiden zijn al snel na mij wakker. Nicky besluit even te gaan fitnessen en ik zal Fu en Yu even in bad stoppen. Althans, dat dacht ik. Fu krijg ik snel in bad, maar die wil eigenlijk douchen. Omdat dat niet zo handig is met Yu op dit moment, laat ik gewoon het bad vol lopen. Yu heeft net een zware, dunne boodschap gedaan, dus die zal ik snel even moeten verschonen, alvorens in bad te gooien. Ze huilt, want zo'n smerige luier zit niet lekker. Fu voelt zich echter alleen gelaten en wil nog steeds douchen. En begint dus ook te huilen. Met Nicky dartelend over de loopband, voel ik me opeens zo’n vader die absoluut niet weet hoe een situatie met slechts 2 ukkies onder controle te houden. Ik heb respect voor alle ouders die me al voorgegaan zijn. Uiteindelijk moet ik gewoon beslissen om te kiezen. Ik laat Fu huilen, zodat ik Yu kan verschonen. Na enkele seconden, die als minuten aan voelen, ben ik met haar klaar en zet ik haar bij Fu in bad.
Gelukkig, de rust keer enigszins weer en beide dames spetteren er op los. Nicky keer dan terug en ziet dat alles prima verloopt. Ik bespaar haar maar even mij afgelopen crisisminuten.

Na een uitgebreid lekker ontbijt, hebben we een korte meeting, om de papieren die we in Guangzhou al hebben voorbereid, over te dragen aan David, onze begeleider. David vertelt ons dat BLAS een goede deal heeft gemaakt voor de tickets en dat we geld terugkrijgen. Dit is een fijne opsteker en zeer sportief van BLAS. Het geld gaat overigens direct weer terug naar David, want we moeten een dubbel zo hoog bedrag ophoesten om de vergunningen/papieren van het Ministry of Foreign Affairs en de Nederlandse Ambassade te betalen. Maar goed, heel even voelden we ons heel erg rijk.

Direct na de meeting gaan we naar een ruimte die we van het Radisson SAS ter beschikking hebben gekregen, voor een feestje. Want vandaag het de familie Smits een dubbele reden om een feestje te geven: het is hun trouwdag EN Huan is vandaag jarig. Nuchter als Theo is, legt hij het laaste heugelijk feit uit als ‘eigenlijk 5 dagen te vroeg’. ‘Immers, nu Huan 2 is, moet ik een extra ticket betalen bij KLM. Dat was niet nodig geweest als Huan pas vrijdag jarig zou zijn. Het is maar een grapje uiteraard.
We hebben een grote taart geregeld, die notabene door BLAS is gesponsord. En het Radisson SAS heeft ook een taart laten aanrukken. De Hennies hebben een kado geregeld, er zijn balonnen, koffie en frisdrank. Het wordt een ontzettend leuke verjaardagsparty, die de rest van de ochtend duurt.

Rond 12.00 uur gaan we even boodschappen halen in de Carrefour (supermarkt), want we hebben niets te eten/drinken in huis. Ronald en Monique gaan mee. Handig, want dan kan Ronald, die als enige geen buggie te duwen heeft, de boodschappenwagen voortbewegen.
Nu ben ik niet zo’n supermarktshopper en als je weet dat half Beijing in deze supermarkt rondloopt, dan heb je een aardig beeld van de mogelijke stressfactor. Gelukkig vallen de meiden in slaap, dat scheelt iets. Ik heb het gevoel in een krioelend mierennest te zijn beland. Na een race door het enorme pand, voel ik me helemaal opgelucht als ik eenmaal buiten de luchtvervuiling van het lokale verkeer mag opsnuiven. Heerlijk.

De rest van de middag is Fu wat jengelig, ze voelt zich ziek, zegt ze en ondanks haar dutje in de buggie tijdens het shoppen, gooit ze er geheel vrijwillig nog ruim een uur tegenaan in haar eigen bed. Yu is ok speelt lekker en komt aardig aan haar trekken. Als Fu weer bij is, gaan we nog even naar de door IKEA ingerichte kinderspeelkamer op de derde verdieping. De kids spelen naar hartelust en maken veel lol. Er is zelfs een ballenbak.

In de avond zijn we aangewezen op ons zelf om een restaurant te vinden. Nu is dat niet zo moeilijk. Maar vind nou een restaurant waar je jezelf verstaanbaar kan maken en dientengevolge een ‘normale’ maaltijd voorgeschoteld kan krijgen. We gokken het er op. Richard en Astrid weten nog een restaurant waar ze 1,5 jaar geleden zijn geweest.
Eenmaal binnen blijkt dat veel hand- en voetenwerk vereist is. Om de juiste dranken op tafel te krijgen, nemen we het initiatief om zelf achter de bar een en ander te vinden. Nu moet je niet denken dat we hier met een etablishement te maken hebben, met een enorme drankvoorraad. Nee, er staan wat flessen Sprite en Coke, wat bier, een flesje water en iets dat lijkt op abrikozensap (voor de kids). Gewoon op een plank, niet in de koelkast. Die is nagenoeg leeg. De bestelling doen we vanaf plaatjes. Dat gaat redelijk goed. Soms een verrassing. Iets dat mij op ‘sizzling beef’ leek, blijkt een paddestoelgerecht in wok op spiritusbrandertje te zijn. Maar het smaakt goed, gelukkig. De andere gerechten komen overeen met wat we dachten, dus we voelen ons de koning. Als we uiteindelijk afrekenen, zijn we het fenomenale bedrag van 268 Yuan (27 EURO) kwijt. En dat met 5 families.

Het slaapritueel van gisteren herhaalt zich vanavond wederom. Yu wordt hysterisch als ze merkt dat ze naar haar ‘reisbedje’ moet. Dit zijn ook de momenten dat ik niet bij haar in de buurt mag komen, dan wordt ze helemaal gek. Fu gaat overigens braaf liggen, maar lijkt niet echt te willen gaan slapen. Dit komt mede door het volume dat Yu weet voort te brengen, maar ook door het feit dat ze vanmiddag haar uren al gemaakt heeft. Tja. We besluiten direct over te stappen op het buggieregime voor Yu. Dat werkt uiteindelijk en we laten Yu lekker in haar buggie slapen, totdat we zelf naar bed gaan. Weliswaar wordt ze even wakker (en huilt) als ze wordt overgeheveld, maar Nicky krijgt haar wonderbaarlijk snel stil. Fu staat (lees: ligt) erbij en kijkt erna. Uiteindelijk valt ook zij in slaap.

Welterusten, morgen weer een nieuwe heuvel in de achtbaan, schat ik zo in.

Jap

PS. De foto’s passen lang niet altijd bij het verhaal. Maar ik plaats natuurlijk alleen maar happy plaatjes !!!