Naar Tian An Men Square 28-11-05

We hebben de nacht weer overleefd. Zowel Fu en Yu hebben aardig liggen spoken. De oorzaken lijken ons inmiddels wel bekend, dus een kwestie van proberen de situatie te managen. Yu weigerde verder te slapen in bed en heeft lang gehuild. Om tot een rustige omgeving te komen (het is niet alleen de familie Verburg die hier wakker van ligt, vermoeden we) besluiten we haar weer in de buggie te zetten. Nu niet om te gaan wandelen. Gewoon om te gaan slapen. En dat werkt goed. We doen een ‘beddendans’, zodat we wat controle over de situatie krijgen: de beste en enige plek voor de buggie in onze slaapkamer, is naast het bed van Fu. Die wordt derhalve voorzichtig overgeheveld naar Nicky’s plekkie in het grote bed. En Nicky gaat in Fu’s bed slapen. Zo ontfermen we ons allebei over een van de twee wurmpies. Fu heeft zo nu en dan een ‘korte nachtmerrie’, maar ik krijg haar dan snel wakker en weer tot rust. Het is dan een kwestie van seconden, voordat ze weer in slaap doezelt. Yu slaapt redelijk door in de buggie en als ze even wakker wordt en dreigt te gaan snikken, wordt de buggie even heen-en-weer gewiegd door Nicky. Doet wonderen. Al met al krijgen we wel een paar uurtjes slaap.

De ‘stoelgang’ heeft aardig toegeslagen in familie Verburg. We hebben allen aardig last. Voor mij niet zo erg, ik kan wel wat kilootjes missen. Voor de dames minder plezierig, want dit zitten al op een ondergrens qua gewicht. Tijdens het ontbijt richten we ons op voedsel om het ‘race-proces’ tot een stop te brengen: wit brood, ontbijtkoek (ja, we hebben wat Peijnenburg meegenomen, als noodrantsoen), bananen en water. Iemand nog tips, afgezien van medicamenten, uiteraard?

Vanmorgen gaan we met de hele groep naar het Tian An Men Square, de plek waar jaren geleden de studentenopstand uitbrak. We regelen twee bussen en worden netjes op 50 meter lopen van het plein afgezet (bussen mogen niet stoppen bij het plein). Inmiddels is Tian An Men Square een vredig plein, hoewel er bijzonder veel legerpersoneel op en om het plein rondzwerft.
Het is voor het eerst, snerpend koud in Beijing. En op zo'n grote open ruimte als het 'plein van de hemelse vrede' merk je dat onmiddellijk. Gelukkig hebben we de kids goed ingepakt. Alleen de ogen zijn nog zichtbaar. Sommige van de volwassenen hebben de frisse wind wat onderschat. Weliswaar een goede jas aan, maar geen petten of mutsen. De straatverkopers bieden oplossing. Er worden mutsen met ‘Beijing 2008’ verkocht en ook de beremuts wordt veelvuldig aangeboden. De meesten kopen een ‘Beijing 2008 muts’, het is immers een item die je bij een winter in Nederland gewoon als schaatsmuts gebruiken kan. Ik laat me verleiden tot de aanschaf van een berenmuts. Uiteindelijk weet ik af te pingelen (dat moet nu eenmaal in China) tot 30 Yuan (3 EURO). Al snel merk ik dat deze muts, of moet ik het een hoed noemen?, het hoofd bijzonder goed isoleert. Misschien wel te goed, want ondanks de kou, heb ik een zwetend voorhoofd.

Als we het hele plein over zijn en ons hebben laten vereeuwigen voor de ingang van de Verboden Stad, welke aan het Tian An Men Square ligt, besluiten een ieder zijn eigen weg te gaan. Wij gaan een stukje wandelen naar een grote winkelstraat op zo’n 10 minuten van waar we nu zijn.
Eenmaal aangekomen, snakken we naar een hutje met warmte. Op de hoek van de straat aangekomen, zien we een............ Mac Donalds. En we zijn niet de enige uit de groep met deze gedachte, want we zien ook Astrid en Richard met kids staan. Die waren ons vooruitgesneld en hadden bij het zien van de grote gele M, hetzelfde idee gekregen.
Ik rechtvaardig dit bezoek onder het motto dat je kinderen af en toe even moet verwennen. Onzin natuurlijk, zij hebben er niet om gevraagd en zouden het zeker niet missen als we niet zouden gaan. Maar goed, ik moet toch iets verzinnen om Nicky, een vegetarier in hart en nieren, mee over de drempel te krijgen. Ze is nog niet helemaal overtuigd, maar als ik als 2e argument de mogelijk schone toiletten gebruik (het is immers een Amerikaans, service-minded bedrijf), gaat ze overstag.
We smullen uiteraard van een lekker Big Mac. Nicky eet niets, maar die komt later nog wel aan haar trekken, als we in de aanpalende shopping mall gaat rondstruinen.
Naast ons in de Mac zitten twee jonge Chinese meiden. Normaliter niet de moeite waard om te melden. Ware het niet dat een van de twee dames zich zeer exhibitionistisch gekleed heeft. Haar voorgevel-tje is volledig naar boven gestuwd en ze vind het maar wat leuk om te laten zien wat ze in huis heeft. Ze heeft in Richard en mij gewillig publiek. Ach, het oog wil ook wat, zullen we maar zeggen. Tot onze tevredenheid blijft ze het hele uur dat we zitten te smullen (van de hamburger!!!) naast ons zitten. Onze dag is weer goed.

Eenmaal uitgekeken, uuhhhhh uitgegeten, gaan wij onze eigen weg. Shoppen, zoals eerder gezegd. Dit blijft overigens beperkt tot rondkijken en een hapje 'noodles' in de food-arcade voor Nicky. Daarna snel met de taxi naar het hotel, die ons klokslag 15.00 uur voor de deur afzet. Een taxirit van 45 minuten voor 24 Yuan (2,40 EURO).

Nicky besluit met de kids naar de speelkamer te gaan. We hebben een soort afspraak om elke dag de kinderen hun deel van de dag te gunnen. Vanaf 15.00 uur met elkaar spelen, een dolle boel in de IKEA ruimte van het hotel. Na een uur gaan we met Fu en Yu, gesloopt van hun eigen activiteit, terug naar de kamer. We schatten in dat ze zo moe zijn, dat we besluiten vandaag niet met de groep uit eten te gaan. We blijven in het hotel en delen een tafel in het restaurant met Ronald en Monique, die dezelfde beslissing hebben genomen.

Aan tafel gaat het al snel mis met Fu. Ze is eigenlijk zo moe, dat ze niet meer ‘redelijk’ kan zijn. Alles wat we haar vragen/zeggen te doen, wordt in de wind geslagen. Als Yu iets krijgt, wil zij het ook. En als dat dan niet gebeurd, zet ze het op een schreeuwen. Enfin, het wordt een zeer kort diner voor de dames. Na nog geen half uur neem Nicky Fu (en Yu, die heerlijk en ongestoord heeft gegeten overigens) mee naar boven, om ze voor te bereiden op het slapen gaan. Samen met Ronald en Monique maak ik rustig mijn maaltijd af en bereid me mentaal voor op het bekende ik-ga-niet-slapen-protocol.

Als ik de kamer binnenkom, zijn mijn pareltjes al in hun pyama. Ze hebben lekker in bad gezeten en spelen nog even met de rieten mand van het wasgoed dat is teruggebracht van de stomerij. Dat is een leuk speeltje en de dames vermaken zich nog een half uur prima.
Het bedtafereel verloopt, tot ons geluk, anders dan verwacht. Allereerst gaan we Yu proberen in bed te krijgen, hetgeen tot nu toe nog niet gelukt was. We plaatsen haar in het reisbed en zetten Fu, op haar verzoek er even bij. Yu blijft rustig, daar waar ze normaal de sirene al zou hebben geloeid. Vervolgens krijgt ze een flesje melk, die met betrekkelijke rust wordt leeggedronken. Nog steeds geen protest. We halen Fu nu even naar de woonkamer, om de laatste fase van het ritueel met Yu goed af te kunnen maken. Nicky neemt haar lege fles in ontvangst, legt Yu nog een keer neer en wiegt het bedje heen en weer, als ware het een buggie. Daar het bedje wieltjes heeft, lijkt het een goede simulatie. Tot onze verbazing valt Yu binnen enkele minuten in slaap. Hoera, de eerste overwinning, zo lijkt het.
Fu ligt nog even op de bank, maar zal na zo’n 15 minuten, geheel vrijwillig, op de uitnodiging van pappa ingaan om lekker in bed te gaan liggen. Ze slaapt binnen 5 minuten. We zijn in de zevende hemel, het is nog geen 20.00 uur en beide ukkies slapen.

We gaan nog even genieten van onze ‘vrije tijd’ en zullen weldra in ons bed duiken, om wat uurtjes te kunnen inhalen.

Groet,

Jap