De laatste dag in Beijing 30-11-05
Door: Jap Verburg
30 November 2005 | China, Beijing
Vanmorgen gaan we de Hutong toer doen. Tot aan vanmorgen had ik geen idee wat een Hutong is. Eigenlijk dacht ik dat het hier de riksja’s betrof waarmee we vervoerd zouden gaan worden. Dat klopt echt niet, Hutong is de wijk waar we doorheen zullen fietsen. Zo op het eerste gezicht een volksbuurt, maar als we wat meer info van de gids krijgen, blijkt dat deze wijk ook door de overheid wordt geconserveerd, omdat er nogal wat politieke figuren hier hun domicilie hebben, in een van de huizen achter de hoge muren.
De rit naar deze wijk, ging per taxi. Op zich een prima rit, ware het niet dat me bij het aankomst een ‘klein rampje’ overkomt. Gezeten voor in de taxi, heb je bijzonder weinig bewegingsvrijheid. Om de chauffeur voor zijn dienst te betalen, moet ik me echt in allerlei bochten wringen, om mijn portemonnaie uit mijn broekzak te kunnen halen. Dat lukt uiteindelijk en ik haal mijn pakje Yuan-nen er uit. Daar ik niet klein heb, krijg ik allerlei klein papiergeld in mijn hand teruggeduwd. Tegelijkertijd zijn de dames achterin hulpbehoevend om uit de taxi te komen. Ik grijp mijn rugzak en schiet mijn drie koninginnen een helpende hand toe. Als dit is gelukt gooi ik de deur dicht en rijdt de taxi weg. In een fractie van een seconde, realiseer ik me dat ik niet weet waar ik mijn portemonnaie (met mijn creditcards, EURO’s en voordeurhuissleutel) heb gelaten. Ik race door mijn zakken, maar moet helaas constateren dat ik dit kostbare kleinood, in de taxi heb laten liggen.
Nu had ik gelukkig nog wel de geest gehad om een bonnetje te vragen, zoals de eerste dag van onze reis door David was geadviseerd. Dit bonnetje heeft namelijk het nummer van de taxi en het telefoonnummer.
Als alle andere taxi’s, inclusief David, zijn gearriveerd, doe ik mijn relaas. David probeert me gerust te stellen, door te melden dat hij gaat bellen. Ik voel me tot aan dat moment zeer ongelukkig en vraag me af of ik nog wel van de Hutong toer kan genieten. David adviseert me gewoon te gaan en op hem te vertrouwen, hetgeen ik dan ook doe. Ook al waan ik mijn portemonnaie met inhoud als verloren.
De Hutong toer is zeer bijzonder. Voortgesleurd door een potige jonge Chinees (2 volwassenen en 2 kinderen in zijn riksja) zien we een wijk waar de ‘echte’ Chinees woont. En waar tevens de overheidsbobo’s huizen hebben voor hun nazaten, achter hoge muren. Wat een contrast.
We maken een stop bij een schooltje/kinderopvang, om rond te kijken en om onze kinderen even te laten spelen. Dan rijden we even verder en stoppen vervolgens voor een bruggetje over een rivier door de wijk . Het is simpelweg te zwaar voor de fietsers om ons hier overheen te trekken. Het geeft ons tegelijkertijd weer de gelegenheid tot het maken van foto’s. Daarna fietsen we door naar de oever van een groot meer. We stoppen bij een restaurant, welke het eindpunt blijkt te zijn. David wacht me daar op en meldt me dat de portemonnaie is gevonden door de chauffeur en dat de chauffeur naar het hotel zal rijden om me deze te overhandigen. Ook al zal hij daar waarschijnlijk nog zeker een uur op me moeten wachten.
Wij drinken een kopje koffie/thee op het terras van het restaurant en genieten van de omgeving en het weer. Opvallend is hoeveel fietsers we zijn tegenkomen, al dan niet voor toeristische doeleinden. Of er daadwerkelijk 9 miljoen fietsen in Beijing zijn, weet ik niet. Op mijn vraag aan David, of hij het weet, zegt hij dat hem 9 miljoen wel erg veel lijkt. Hij schat meer zo’n 6 miljoen. Kennelijk klonk dat niet goed genoeg voor een hitsong. Hoe dan ook, ik vind het nog steeds erg veel fietsen.
Als we allen ons ‘bakkie’ op hebben, gaan we weer terug naar het hotel.
De taxichauffeur staat daar inderdaad te wachten, hij groet me met een glimlach. David is tevens aanwezig om de overdracht te begeleiden. Alvorens mij de portemonnaie te overhandigen, moet ik deze beschrijven en vertellen wat er in zit. Nadat dit zijn goedkeuring kan wegdragen, krijg ik dit kostbare kleinood in mijn handen gedrukt. Uit blijk van mijn waardering voor zijn eerlijkheid EN voor het feit dat hij kostbare tijd is kwijtgeraakt waarin hij geen ritten heeft kunnen rijden, bied ik een klein geldbedrag. Dit wordt conform Chinees gebruik geweigerd. Ik vraag David uit te leggen dat het gebruikelijk is in Nederland om dit te doen als blijk voor waardering van zijn eerlijkheid en dat ik beledigd zou zijn als hij het niet zou aanvaarden. Vervolgens bied ik hem het geld met twee handen aan, een gebaar van nederigheid in China. Van de nederigheid wil hij niets weten en om te voorkomen dat ik hem nog langer beschaam, neemt hij snel het geld aan. We schudden elkaar de hand, alsof we een deal hebben gesloten, en hij vertrekt. Als een klein kind zo blij, keer ik terug naar mijn kamer.
Er staat voor 16.30 uur een groepsmeeting gepland met Rianne, de vrijwilligster die ons op de eerste dag heeft begroet. Zij zal ons de paspoorten uitreiken met de vereiste visa. Om 15.35 uur wordt er echter op de deur geklopt en David staat aan de deur. Hij blijkt zich in het tijdstip te hebben vergist, dit had 15.30 uur moeten zijn. Rianne heeft derhalve David alle paspoorten/documentatie overhandigd en is vertrokken. Een snellere meeting heb ik zelden meegemaakt. Resteert ons alleen het maken van een groepsfoto bij de kerstboom en –stal in de lobby van het hotel, om vervolgens voor de laatste keer met zijn allen te gaan eten, in een....... Chinees restaurant.
Daar in de restaurants in China, bij vooraf reserveren, het eten bijzonder snel op tafel staat (je hebt nog net de tijd om je jas uit te trekken), besluit ik de afscheidsspeech snel te doen volgen. Immers, als iedereen al klaar is, is de kans op een werkelijk geinteresseerde luisteraar, nihil. Het zijn 2 emotierijke weken geweest. Als je met 7 gezinnen, die je vooraf slechts 1 keer hebt ontmoet, op pad gaat, is het als groepsleider bijna niet mogelijk om echte chemie te creeren. Uiteraard moet dit uit de groep zelf komen, maar soms heb je het geluk dat je als team boven jezelf uit kan stijgen. Iedereen binnen deze groep heeft de uiterste flexibiliteit en tolerantie aan het daglicht gelegd om gezamenlijk naar tevredenheid over de eindstreep te komen. Ik denk dat dit is gelukt en dat benadruk in mijn afsluitende woorden. Ik spreek de hoop uit dat we elkaar in de (nabije) toekomst blijven zien, al is het alleen al voor de 6 meiden (die uit hetzelfde tehuis komen) en 1 de enige jongen in het gezelschap. Verder bedanken we David, onze begeleider in Beijing, op wie we deze dagen hebben kunnen bouwen.
Vervolgens neemt Philip, tot mijn verrassing, nog het woord, om notabene mij te bedanken voor, het zijn zijn letterlijke woorden, het op sleeptouw nemen van de groep. Hij reikt me een prachtige hoed (met paardestaart) uit, laten we zeggen ‘een ludieke replica’ van de hoed van de laatste keizer van China, Pu Yi. Ontzettend leuk kado en ik stel de uitgesproken waardering bijzonder op prijs.
Dit was het dan, twee weken avontuur en een mooie dochter rijker. We zullen morgen rond 11.10 uur gaan vliegen met vlucht KL 898. Verwachtte aankomst in Nederland op 1 december is 14.30 uur, daar we terugvliegen in de tijd. De vlucht duurt zo’n 10,5 uur.
Wellicht is er een sterfeling die niets beters te doen heeft, dan ons op te wachten op Schiphol. Iedereen is van harte welkom.
Tot morgen.
Jap
-
30 November 2005 - 18:23
Marco, Sandra En Toby:
En dan zijn die 2 weken al weer voorbij. Wat zijn ze omgevlogen, en wat hebben we genoten van jullie verhalen. Een feest van herkenning en van voorpret.
Goede reis terug naar huis (als je dit voor vertrek nog leest want het is inmiddels bijna half 3 's nachts bij jullie, en morgen is het haasten bij vertrek. In dat geval, welkom thuis dan maar.)
Vergeten jullie die voorstellen van de april-groep niet mee te nemen van het CCAA? -
30 November 2005 - 18:54
Monique:
Ik wil jullie bedanken dat ik jullie reis heb mogen volgen ik heb er erg van genoten,en heb een klein beetje eenkijkje mogen nemen hoe het is en gaat om een kindje te adopteren. Ik wens jullie een goede reis en ik zie jullie maandag. -
01 December 2005 - 08:13
Berendet:
Lieve mensen, welkom thuis in Nederland! We hebben hier genoten van en meegeleefd met al jullie belevenissen. Een paar weken rust hebben jullie wel verdiend, ondanks het vakantiegevoel in Guangzhou. We bellen over paar weken, maar als er iets is: bel ons! -
01 December 2005 - 10:14
Chris,Berna En Sienna En Annelie:
"~~~WELKOM THUIS~~~"
Jullie 4-tjes,geniet van elkaar, kom rustig bij van alle indrukken,helaas zullen we niet op schiphol zijn, maar in ons hart zijn we bij jullie...heeeel veeel geluk. -
01 December 2005 - 14:24
HANS & JOYCE:
WELKOM, WELKOM,
fijn dat jullie er zijn. Minder is het dat we geen dagelijks verslag meer krijgen, dus wat dat betreft vallen we in een leegte...
we wachten met spanning.....op wat komen gaat ! -
01 December 2005 - 15:12
Miriam & Mika:
Lieve Verburgjes,
Sorry dat Mika en ik verhinderd zijn op Schiphol. Ik heb genoten van jullie verslagen en foto's. Wat een prachtige meiden en mooi gezin zijn jullie. Genieten is the keyword op dit moment. Rust goed uit en nu weer lekker aan de bruine boterhammen, stamppotten, erwtensoep etc. We spreken elkaar snel. Liefs Mika en Miriam -
01 December 2005 - 17:51
Jettie Jas:
Eindelijk thuis!!het is me helaas niet gelukt jullie op schiphol te verwelkomen (schema van onze kleine man liet dat niet toe)maar alsnog een warm welkom thuis gewenst vanuit Oegstgeest. Hopelijk voelt Yu zich snel thuis. Ik kom snel met Benjamin langs!
Liefs, Jettie -
02 December 2005 - 15:50
Kees Steeman:
Welkom thuis! Speciaal voor Yu natuurlijk. Ik hoop dat je je gauw thuis voelt in dit kikkerlandje! Je bent op het juiste moment thuis gekomen. Sinterklaas is volop in het land zijn verjaardag aan het vieren. Ik hoop wel dat jullie winterkleren bij de hand hebben want het wordt echt winter! Allemal een heel prettig weekend toegewenst!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley