Een laatste bericht

We zijn ruim twee weken thuis na onze onvergetelijke reis. De verslaggeving kreeg een wat abrupt einde op de dag dat we naar Nederland terugkeerde. Het leven stopte natuurlijk niet en graag doen we nog een keer verslag van de eerste dagen/weken in Nederland..

Op 1 december landde ons vliegtuig op Schiphol, na een vlucht van ruim tien uur. Wat we achter het glas bij de begagecaroussel zagen, overtrof onze stoutste verwachting. Zelden zijn we met zoveel pracht & praal, enthousiasme en liefde onthaald. Er moeten zeker zo’n honderd mensen hebben gestaan die 1 van de families een warm hart toedragen. Familie, vrienden, zakenrelaties, noem maar op. Ongelofelijk om zo veel mensen te zien. Alsof we als wereldkampioenen werden binnen gehaald. Het was zeer indrukwekkend.
Nadat we onze emoties weer enigszins onder controle hadden en een ieder aanwezig hadden gesproken, zijn we door opa/oma en Frank/Joy/Jaffah naar huis gebracht. Het paste simpelweg niet allemaal in 1 auto.

De eerste paar dagen een beetje geworsteld met de jetlag, meiden wakker om 4 uur ’s-nachts, wij dus ook, met zijn allen spelletjes doen, tot de eerste zonnestralen zich weer lieten zien.
Gelukkig is het ‘Nederlandse’ ritme inmiddels weer opgepakt en worden we op een Christelijk tijdstip, tussen 6.00 – 7.00 uur, gewekt..

De eerste week hebben we enkele plichtplegingen gedaan, zoals registratie bij de gemeente Dit klinkt als een eenvoudig administratief procesje. Niets is minder waar. China lijkt burocratisch. Dat is ook zo. Maar het proces is goed gedefinieerd, op slechts 1 manier interpreteerbaar en worden rap uitgevoerd. In Nederland daarentegen, lijkt elke regel, op diverse manier uit te leggen en zijn discussie soms niet van de lucht en zeer tijdrovend.

We wonen in Den Ilp. Dit valt onder de gemeente Landsmeer. Echter, de registratie van een adoptiekind, dient in een regiokantoor te geschieden. En dat is toevallig in Purmerend. Die zullen onze papieren naar Landsmeer sturen en Landsmeer zal ons weer bevestigen dat we in Den Ilp ingeschreven staan. Logisch toch?

Verder kregen we discussie met de gemeenteambtenaar over de geboorteplaats van Yu. Wij riepen uiteraard in koor ‘Maoming’, dat is immers de plaats waar ze vandaan komt. ‘Nee’ was het antwoord. Ze mag daar dan gevonden zijn, jullie kunnen niet bewijzen dat ze er ook geboren is. En dus vullen we in ‘onbekend’. Dit stuitte uiteraard op onze weerstand. Niets is zo mens-onerend in een adoptiesituatie om in de Nederlandse gemeenteregistratie met een dergelijke kreet voor de rest van je leven te worden opgezadeld. Daarnaast hadden we zo iets van wat maakt het haar nou uit. Lekker belangrijk. Na veel heen en weer gel.l, bereikte we een compromis door de provincie waar Maoming in ligt, Guangdong, als haar geboorteplaats geregistreerd te krijgen. Tja, het is in ieder geval iets. Zo’n ambtenaar weet gewoon niet beter.

De papierwinkel zal voorlopig nog wel even doorgaan. Verblijfsvergunnig, kinderbijslag, naturalisatie. Maar met name de rapportages die we periodiek dienen te maken voor het tehuis in China over de voortgang van het leven van Yu

Ook zijn we voor een medische controle naar het OLVG ziekenhuis geweest, alwaar Yu door een kinderarts, Dr. van de Veer, is onderzocht. Hij is gespecialiseerd in adoptiekinderen uit Azie en Afrika. Het medisch onderzoek verliep goed, hoewel het wel impact had op de meiden. Fu had er erg veel moeite met alle aandacht die Yu kreeg. Yu op haar beurt heeft alleen maar geschreeuwd, vanwege alle mensen die maar aan haar zaten en de prikken voor de bloedafname. Gelukkig is Dr.van de Veer veel gewend en wist hij ‘het leed’ tot een minimum te beperken.

Hij bevestigde de longontsteking van weleer, door het bekijken van de rontgenfoto’s, maar kon verder – gelukkig – geen gekke dingen vinden. Heel fijn. Enkele dagen later belde dr. van de Veer met de melding dat de bloedonderzoeken uitwijzen dat Yu helemaal gezond is, wel hier en daar wat ‘lage’ waarden. Als we haar een goed gebalanceerd voedingpatroon kunnen aanmeten, dan is dit in ‘no time’ opgelost. Inmiddels kan ik melden dat Yu eet als een ‘dijker’ en vrijwel alles lust. Lekker makkelijk dus.

Verder hebben we het best rustig gehouden. Wij hebben nauwelijks bezoek thuis ontvangen en dat was eerlijk gezegd, ondanks dat wij graag een huisvol mensen over de vloer hebben, heel fijn. Maar ja, rust heb je niet echt met twee drukke peuters. Wij moesten allemaal heel erg bijkomen.
Oma en opa zijn langs geweest om Sinterklaas te vieren. Fijn voor de kindjes en Yu had snel door hoe dat zat met het uitpakken van cadeaus. Was erg gezellig, ook inspannend en indrukwekkend voor de kinderen. Dan merk je toch hoe moe ze nog zijn.
Op 5 december is er een feestje op het schooltje van Fu. Jap gaat met haar mee. Het bleek allemaal iets te veel voor Fu om Sinterklaas te zien, ze wijkt niet van Jap’s zijde. De rest van de dag is ze totaal van slag.

Na een weekje thuis stonden wij weer op Schiphol. Erik, Lieke, Libin en Yue kwamen thuis. Ze zijn constant een week achter ons aan gereisd, met hetzelfde reisdoel. Yue komt uit een tehuis, slechts enkele kilometers van het tehuis van Yu. Vele emoties kwamen weer naar boven. Wij hoefden geen woorden tegen elkaar te zeggen. De tranen zeiden alles. Heel fijn dat ze veilig thuis zijn gekomen.

Fu vraagt nog heel veel aandacht. Soms doet ze dat op een negatieve manier, gewoonweg omdat ze op dat moment geen andere manier kan bedenken. Ze moet nog steeds vreselijk wennen en is soms, net als in China, totaal uit haar doen. Gelukkig begrijpen wij haar angsten en werken we heel hard om haar weer tot rust te brengen. Het kost heel veel inspanning en energie. Gelukkig kunnen we goed met elkaar praten. Er is duidelijk iets aan de hand. Iets dat heel diep bij Fu zit, waar we serieus aandacht aan moeten blijven besteden. Het gaat zeker lukken om de oude Fu weer te zien – tijd is onze beste raadgever.

Yu gaat heel goed. Zij wordt losser en laat Jap meer en meer toe. Zij is lief, grappig en vreselijk gezellig. Alleen het slapen gaan is nog een uitdaging. Zodra ze in haar bed wordt gelegd, gaan haar sirene’s loeien. Dit duurt vaak toch gauw een uur. We hebben al veel geprobeerd om uit te vinden wat er aan de hand kan zijn: licht aan, licht uit. Muziek aan, muziek uit. Veel lawaai, muisstil. Uurtje later, uurtje eerder. Niets schijnt te helpen.
Op goed advies van een vriend hebben we het bed inmiddels op een andere plek in de slaapkamer gezet. De eerste avond resulteerde die in slechts 5 minuten huilen en daarna een diepe slaap. Vanavond verliep echter weer iets minder florisant. We blijven puzzelen.

Het voelt nog steeds gek om thuis te zijn. Ik ben over mijn moeheid heen. Ben aan het sporten en heb al een redelijke routine thuis met de kids. Onze reis naar China heeft mij wel gigantisch geraakt. ‘Life changing ?’ Ik denk het wel. Ik mis China heel erg. De mensen, de geuren, de cultuur. Als je ooit in China bent geweest dan snap je het.

Het is wennen dat Jap weer is gaan werken. Wij hebben zo intens met z’n allen geleefd de laatste maand. Fu mist hem echt heel erg, want juist zij is erg naar Jap getrokken de afgelopen periode. Het is echter ook extra genieten als hij weer thuis komt. Dat is altijd feest voor Fu.

Vorige week riep Yu ‘Mamma!’ tegen mij. Ik kan niet beschrijven hoe dat voelde! Super. Inmiddels zijn ‘Pappa’ en ‘Fu Fu’ ook regelmatig gehoorde kreten. Gisteren riep ze zelfs ‘toto’, wijzend naar voorbij rijdende ‘lichtjetoertoeristen’ (we wonen in Den Ilp, de laatste 2 weken in het jaar de lichthoofdstad van Nederland).

Gisteren zijn we bij Cisco geweest, Jap’s werkgever, om een glimp van onze meiden te tonen. De uitgebreide aandacht was bijzonder, voor de meiden misschien zelfs iets te veel. We hebben ons de meegebrachte vlaai met muisjes in ieder geval goed laten smaken. Ook hier doen de vele complimenten ons erg goed.

Onlangs heb ik zelf Jap’s dagboek gelezen. Tijdens onze reis lukte het niet om alles te lezen. Wel hoorde ik van Jap dat er zo veel reacties terug kwamen. Geloof mij, alles wat hij schreef klopt ! Bracht weer vele emoties naar boven.

Als afsluiting van onze dagboek wil ik mede namens Jap, Fu en Yu iedereen bedanken voor de enorme steun, warmte en liefde, in welke vorm dan ook. Dat zo veel mensen met ons meeleefde, is onvergetelijk en heeft ons gesterkt in deze enerverende tijd.

Tot gauw.

Nicky