De reisbijeenkomst 24-10-2005

Afgelopen maandag hebben we de reisbijeenkomst bij Wereldkinderen gehad. Dit is de eerste kennismaking met de ouders, waarmee we gezamenlijk naar China zullen reizen. Net als de vorige adoptiereis is het weer een mooie mix van ‘karakters’, komende uit alle uithoeken van het land. Aan ons allen de taak om er een echte groep van te maken, zodat de reis niet alleen leuk wordt, maar dat er ook een zodanig onderling vertrouwen ontstaat, dat je op elkaar kan ‘leunen’, als dat een keer nodig mocht zijn. En geloof me, dat zal nodig zijn.

Extra bijzonder voor Nicky is dat een van de andere moeders, in het gezelschap, Helen, dezelfde roots blijkt te hebben. Al snel komen de dames tot de ontdekking dat ze in Engeland op nog geen 10 kilometer van elkaar hebben gewoond. Toeval bestaat niet. Het schept direct een band.
Voor mij betekent het overigens dat er nu mogelijkerwijs een ‘Engels vrouwenpact’ ontstaat, welke niet zal schromen de Nederlandse onvolkomenheden in cultureel en sociaal gedrag nog eens aan de orde te stellen. ‘The story of my life’ en het erge is, ze hebben nog gelijk ook. René, Helens echtgenoot, wordt ongetwijfeld mijn grootste vriend, steun en toeverlaat 

De hamvraag van de ouders in deze bijeenkomst is natuurlijk: ‘wanneer vertrekken we?’ Het antwoord laat gelukkig niet lang op zich wachten. ‘Eis en wederdienende’ vertrekken we woensdag 16 november 2005 naar Beijng. We zijn nog wel afhankelijk van een officiele uitnodiging vanuit China (notice of coming), maar over het algemeen komt deze (net) op tijd binnen.

De rest van de ochtend tijdens de reisbijeenkomst wordt uitvoerig aandacht besteed aan de procedures en de impact die deze reis kan/zal hebben op ALLE gezinsleden. We denken dan wel dat we ‘ervaren rotten’ zijn (we zijn immers al 1 hele keer in China geweest), maar dit betekent zeker niet dat de reis hetzelfde zal verlopen. ‘Sterker nog’, wordt nog eens benadrukt, ‘ga niet vergelijken met toen’. ‘Dit is weer een reis op zich, met nieuwe ervaringen, gedragingen en reacties’. Ik knoop het in goed in mijn oren.

In de middag worden de reisdetails met ons gedeeld. Het geplande schema ziet er, onder voorbehoud, in grote lijnen alsvolgt uit:
• Woensdag 16-11-05 Vertrek naar Beijing met vlucht KL897
• Zaterdag 19-11-05 Vertrek naar Guangzhou, hoofdstad van GuangDong
• Zondag 20-11-05 Overdracht van de kinderen
• Weekend 27/28-11-05 Terug naar Beijng
• Donderdag 01-12-05 Terug naar Amsterdam met vlucht KL898
• Donderdag 01-12-05 Rond 14.30/15.00 uur landen op Schiphol

De dagen die niet vermeld staan, zullen worden besteed aan papierwerk, ‘hechting’ (jargon voor ‘het creëren van een band met je nieuwe adoptiekind, voor zover je over creëren kan spreken’) en (als daar puf voor is) recreatie/sight-seeing.

Na het reisgedeelte, wordt het onderwerp van groepleider en de (financiele) giften voor de tehuizen aan de orde gebracht. Om communicatie tussen diverse instanties enigszins in goede banen te leiden en dit zo efficiënt mogelijk naar de groep te vertalen, is het nodig om iemand in de groep als groepsleider aan te stellen. Ik werp me geheel vrijwillig op als kandidaat en voor ik de laatste letters over mijn lippen heb laten rollen, ben ik ‘unaniem’ in functie. Even vraag ik me af of ik mijn aanbod niet iets te spontaan heb gebracht. Het zal ongetwijfeld een compensatie zijn voor dat wat ik mijn zakelijke carriere te kort kom. Hoewel....?

Over de giften zijn we het snel eens. Iedereen zal naar eigen inzicht een bijdrage in een envelop doen. Iedereen is vrij te bepalen hoe hoog dat bedrag zal zijn. Vervolgens zullen we in China aan de vertegenwoordiger(s) van het tehuis vragen, wat ze het hardst nodig hebben. Dat zullen we dan kopen, als het budget toereikend is. Zo niet, dan kunnen we de envelop overhandigen als bijdrage voor dat wat ze dan zelf zullen moeten aanschaffen. Mochten er overigens ‘donors’ onder de lezers zijn, ik zal met veel liefde uw bijdrage toevoegen aan de bewuste envelop.

We sluiten de dag af met een videoverslag van een groep die in 2003 naar China is gereisd om hun kroost op te halen. Dat is ook het jaar dat wij zelf in China zijn geweest, om Fu in ons armen te sluiten. De video roept van binnen weer de nodige emotie bij me op, hoewel ik het uiteraard niet laat blijken. ‘Want een man mag niet huilen, ook al ........’. Het legt in ieder geval weer een goed basis voor wat ons te wachten staat.

In ‘de rondvraag’ wordt de zinvolle suggestie gedaan om nog even een groepsfoto te maken van alle ouders. Simpelweg om de meereizende kinderen, die niet bij deze bijeenkomst zijn, aan de hand van de foto te kunnen voorbereiden dat we niet alleen met het eigen gezin op pad gaan. En dus wringen we ons op de smalle trap, om ons te laten vereeuwigen.

Alvorens Fu bij oma en opa op te halen, praten we uiteraard uitvoerig na in de auto. We zijn het eens dat het een zinvolle bijeenkomst was. Fu blijkt de zoveelste 'dag van haar leven' te hebben gehad. Wat is toch het geheim van oma’s en opa’s om een kind zo gelukkig te laten zijn? Oma heeft het halve appartement in een grote tent omgebouwd. Voldoende om een ‘dagje oma en opa’ om te toveren in een groot avontuur.

We zijn aardig ‘emotioneel hyper’ na deze dag. We drinken nog even een kopje thee om tot rust te komen en laten oma vervolgens achter met haar tentenkamp. We besluiten op de weg naar huis, een afhaal mee te nemen............ Chinees uiteraard.

Jap