Toerist in Beijing 18-10-05

Kennelijk heb ik het bioritme van Beijing nog niet te pakken. Vanmorgen werd ik om 5.00 uur wakker. Dat gaf me wel even de gelegenheid om weer wat tekst aan het virtuele papier toe te vertrouwen. ‘En zo geschiedde’!

Vandaag zijn we gewoon toerist. Na een uitgebreid westers ontbijt, verzamelen we om 9.00 uur in de lobby, om vervolgens naar de Chinese Muur te gaan. Weliswaar hebben we dit twee jaar eerder ook al gedaan, maar dit is zo’n bijzonder ‘wereldwonder’, dat we er geen moment over hebben getwijfeld om er weer naar toe te gaan. Bovendien, voor Fu is het de eerste keer, dat is al een reden genoeg.

Tijdens de busrit krijgen we nog enkele ‘dienstmededelingen’ van David, onze gids. Een uiterste correcte jonge man, wiens werkelijke naam onuitspreekbaar is. De gidsen van BLAS (het Chinese reisbureau waarmee Wereldkinderen werkt) hebben zichzelf derhalve allemaal een Engelse voornaam aangemeten, in de hoop dat dit voor ons westerlingen wel uitspreekbaar is. Dat lukt, hoewel de Engelse uitspraak van een Chinees toch vaak nog wel een uitdaging voor ons is. In ieder geval, David, dus.

Na David, is het mijn beurt om mijn rol als groepsleider tot uitvoer te brengen. Een van de zaken die ik bij mijn werkgever heb geleerd, is dat je snel, vaak en zorgvuldig moet delegeren. Simpelweg omdat het anders niet ‘schaalt’, roepen we dan in Cisco jargon. Eerst vraag ik een vrijwilliger om tijdens de reis als penningmeester te gaan optreden. Na licht aandringen van mijn kant richting de groep, biedt Philip zich aan. Vervolgens trapt de chauffeur onverwacht op de rem, terwijl ik voorin met mijn rug naar de voorkant van de bus sta. Ik weet niet of de ‘salto mortale’ u iets zegt, maar ik heb bewezen dat je het kan overleven. Achterover nog wel. Als dit een kunstschaatswedstrijd was geweest, was ik beslist als wereldkampioen gekroond voor deze achterwaartse-dubbele- flip-flop-drieberger-of-zoiets.
Als ik me weer bij elkaar raap, hoor ik onze chauffeur de laatste vloeken naar de mede-weggebruiker uitspreken, die volgens hem onnodig langzaam reed.
Tot mijn stomme verbazing heb ik me niet geblesseerd en besluit maar gewoon verder te gaan met ‘m’n procedure’. We hebben waarschijnlijk namelijk ook nog iemand nodig die namens onze groep een ‘voordracht’ doet waarin we het kindertehuis bedanken voor de overdracht van de mooiste kinderen van de wereld en de belofte uitspreken dat ze een goed onderkomen krijgen. Zonder enige aarzeling biedt Titia, de vrouw van Philip, zich hiervoor aan. We hebben nog enkele dagen voordat het zover is en ik beloof haar mijn ervaringen nog een keer met haar te delen (toen we Fu gingen halen, heb ik zelf namelijk gespeecht). Even piept er nog iemand iets over ‘machtspositie’ in de groep, maar als ik de persoon in kwestie aankijk met een blik van ‘ga-jij-het-dan-doen?’, is er wonderbaarlijk snel algeheel akkoord over deze 2 kandidaten.

Na een klein uur staan we aan de voet van de berg en tevens een van de toegangspoorten van ‘de Muur’. Nu weet ik dat het lopen over de muur eigenlijk gewoon een zware klim is en probeer op voorzichtige manier uit te leggen aan ‘de groep’ niet te overmoedig de muur op te denderen. Maar uiteindelijk wil je dat iedereen zelf tot die ontdekkinge komt, dus slik ik mijn eerste woorden al snel weer in. Bijna iedereen reageert zo van ‘we zijn ervaren wandelaars, dus dat komt wel goed’. Nicky heeft zich voorgenomen ‘de muur’ weer naar de top van de berg te beklimmen. Ik daarentegen weet dat ik niet fit genoeg ben om dat te doen. Bovendien, we zijn hier met Fu en die verdient primaire aandacht. Derhalve ontferm ik me over Fu en zien we Nicky snel vertrekken.

Samen weten Fu en ik 2 ‘trappen’ te beklimmen, toch al snel goed voor zo’n 100 meter naar boven. Elke trede die Fu moet nemen, trekt ze haar knie bijna tot aan haar oor op. Probeer het maar eens, valt echt niet mee. We weten zo het eerste ‘stempelpunt (het lijkt de elfstedentocht wel) te bereiken. Hier kopen we dan ook een echt ‘ik-beklom-de-Great-Wall-certificaat van metaal, waar haar naam ter plekke in gegraffeerd wordt. Nu realiseert ze zich waarschijnlijk nog niet wat een prestatie ze heeft geleverd. Maar we zullen hier beslist nog een keer terugkomen, dat staat voor mij al vast. En dan kan ze genieten van wat ze ooit op 3 jarige leeftijd heeft bereikt.

Als we dezelfde route weer zijn afgedaald, wachten we rustig op de anderen. Die druppelen stuk voor stuk binnen. Nicky bijna als laatste. Ze blijkt als enige van de groep naar de top geklommen te zijn, wel begeleid door een Chinese jongeman, die maar wat graag met haar arm-in-arm op de foto ging toen ze op de top stonden. Ik zal nooit weten wat hij dacht, maar als ik de beschrijving van zijn glimlach moet geloven, was dit zijn ultieme levensmoment.
Ik vind het moeilijk de ervaring van het lopen op de muur te beschrijven. Laat ik maar een cliche uit de kast halen: je moet het gewoon hebben gedaan, om het te begrijpen. Hopelijk geven de bijgevoegde foto’s enige indruk.

Rond 12.00 vertrekken we naar het restaurant waar we gaan lunchen. Deze is gevestigd in een Chinese Friendship Store. Slim, immers je moet eerst door de werkplaats en een deel van de winkel om in het restaurant te komen. Een uitgelezen moment om ‘ons toeristen’ warm te maken voor de vele Chinese snuisterijen, die er te koop zijn. We weten ons snel in het restaurant te nestelen, maar we begrijpen eigenlijk nu al, dat er straks geen ontkomen aan is: we gaan shoppen.
Ik ben toevallig als eerste bij onze tafel en zie nog net hoe een van de serveersters probeert een ‘losgeslagen’ kakkerlak onder de ronde glazen draaischijf (waar de schaaltjes met gerechten op worden geplaatst) weet te verdrijven. Even twijfel ik of ik deze waarneming wereldkundig zal maken aan de rest van de groep, maar iets in me zegt dat ik maar gewoon mijn mond moet houden. Dat doe ik. Het eten smaakt verder prima. Wat niet weet, wat niet deert.

Het shoppen na de maaltijd verloopt zoals voorspeld. Zelf laten we een naamstempel voor Yu maken, welke ter plekke wordt vervaardigd. Iets wat we destijds ook voor Fu hebben gedaan. Uiteindelijk vertrekken we zo rond 15.00 uur naar het zomerpaleis.
Het zomerpaleis is wat mij betreft van iets minder spectaculair kaliber en ik merk aan de anderen dat ze hetzelfde gevoel hebben. Dit wordt mede gevoed door het feit dat de lange dag zijn beslag gaat leggen op de vermoeidheid van zowel ouders als kinderen. Fu is niet meer uit de buggy te krijgen en laat zich lekker rondrijden. De meeste ‘spanning’ zit hem in het aankomen bij en het verlaten van het zomerpaleis. We worden omsingeld door straatverkopers, die op ons af komen als vliegen op een hoop stront.
Nu kan ik me van vorige keer herinneren dat er 1 dame in het gezelschap was, die, tot grote ongenoegen van haar echtgenoot, het eigenlijk wel leuk vond om het een en ander van deze mensen te kopen. Laten we haar maar voor het gemak ‘Q’ noemen. Voor we het wisten was ze bedolven onder de goudzoekers, die allemaal hun ‘fair share’ wilden hebben. De echtgenoot van Q moest vervolgens alle zeilen bijzetten om Q uit de menigte te bevrijden.
Ook deze keer hebben we iemand in ons midden met dezelfde behoefte, Philip. Ik moet zeggen, dat hij zich op zeer vakkundige en snelle wijze eigenaar weet te maken van enkele leuke prulariaatjes, welke ongetwijfeld een goed huis zullen vinden bij neefjes/nichtjes in Nederland. Goed gedaan Philip.

In de avond gaan we weer met z’n allen Chinezen. Lijkt wat eentonig, we hebben immers nog niet anders gedaan, maar deze keer treffen we een bijzonder goed restaurant. Het is echt smikkelen en smullen, zelfs de gerechten die we tot op dit moment niet thuis konden brengen. Even dachten we een bord gebakken rupsen op een van de schotel waar te nemen. Daar niemand het aan durfde om er een hap van te nemen, heb ik me maar opgeworpen als ‘proefkonijn’. Als ik mijn tanden in het donderbruine 5 centimeter langwerpige vormpje zet, blijkt het al snel een gefrituurd stukje groente te zijn. Het is knapperig en zelfs lekker. Opgelucht haal iedereen adem en het bord is aan het eind van de avond gewoon leeg.

Eenmaal terug in het hotel, zo rond 21.00 uur, besluiten de meesten een vroege avond te hebben. Morgen gaan we immers vliegen naar Quangzhou en willen we enigszins fit aan de reis beginnen. De familie Smits, Konen en wijzelf stappen nog even de bar in van het hotel om nog even te genieten van een afzakkertje. In het Royal Club cafe op de 15e verdieping, waar wij en de Smits’ ook ‘wonen’, worden we niet echt vriendelijk ontvangen. De dienstdoende dame had kennelijk gerekend op een vroege avond en dit is een streep door de rekening. Ze weet haar ongenoegen zeer duidelijk te maken door te gaan stofzuigen, terwijl van ons drankje genieten. Even later komt ze ongevraagd de halfvolle glazen vullen met het restant van wat in het blikje zit dat naast het glas staat. Hoezo haast? We besluiten nog maar even naar het cafe in de lobby te gaan, waar nog volop vertier is. Life muziek, plezierige dames (of is het nou dames van plezier?) en natuurlijk drank en snacks.
Als we net na elven onze kamer op zoeken, vergeten we helemaal af te rekenen. We hebben ook geen handtekening of kamernummer doorgegeven. Hoe gaan ze daar ooit achter komen?