Overbezorgde moeder? 23-11-05

Vandaag is het de eer aan Nicky om het dagboek bij te werken. Simpelweg omdat zij vandaag het meest te vertellen heeft.
De kinderen zijn in bed en ik zit uitgeput op de bank om mijn dag te laten bezinken.
Allereerst ben ik overdonderd van het feit dat we in zo’n korte tijd zo enorm van Yu zijn gaan houden en voor haar willen zorgen.
De dag begon best goed, Jap mocht Yu uit bed halen en haar ook in bad stoppen, samen met Fu. Yu is dol op badderen, zodra ze in haar ‘nakie’ staat, klimt ze direct zelf de badkuip in.

Als we ons ontbijt hebben gehad, blijft bij mij toch een onderbuik gevoel dat Yu zich niet helemaal lekker voelt. Eigenlijk heb ik dat gevoel al vanaf het moment van de overdracht, afgelopen zondag. In eerste instantie denk je nog aan de uitgeputting van de lange reis in de bus (5 uur van MaoMing naar Guangzhou) en de overdrachtprocedure zelf.

Vandaag staat het bezoek aan een boedhistische tempel en het eiland Shamian Island, een lokale bezienswaardigheid. We besluiten vanmorgen nog even aan te kijken hoe het met Yu gaat, alvorens ‘medische stappen te ondernemen’.

Het bezoek aan de Chen Clan Ancestral Hall, zoals de tempel heet, is indrukwekkend. We bewonderen de architectuur en rust en maken veel foto’s. Tevens nemen we weer een korte videoboodschap op, voor alle dierbaren in Nederland.
Aanvankelijk is Yu koortsvrij, maar gedurende de ochtend merken we toch dat ze soms erg warm is en dus waarschijnlijk koorts heeft. De koorts is niet extreem hoog, maar hoog genoeg om de aandacht er bij te houden. Diegenen die de video zien, merken mogelijkerwijs op, dat Yu er een beetje bleekjes bijzit.

Ik had het al eerder met Sophie overgehad om te beginnen met antibiotica – die hadden wij meegenomen – just in case. Maar ja, ‘blind’ te behandelen, is ook niet goed. Dierbare vriend en huisarts Frank zou trots op me zijn.

Het gevoel dat Yu niet zo lekker is, had ik eigenlijk vrij snel. Misschien door mijn verpleegkundige ervaring of gewoon door het moederschap. Frank, voor Fu ‘pappa Frankie’, vindt dat ik al een overbezorgde moeder ben, dus houd ik mij een beetje in doorniet direct de alarm centrale te bellen. Gisteren had ik overwogen om Frank alsnog te bellen, maar voor hem was het drie uur s-nachts. Ik weet dat hij veel voor ons zou doen, maar via de telefoon is het sowieso moeilijk om een diagnose te stellen.

Na de indrukwekkende tempel, rijden we door naar Shamian eiland. Het zal best een mooie plek zijn, maar wij kunnen er niet erg van genieten. We struinen nog wat door het park, waar veel Chinezen zich ophouden om gezamenlijk de dag door te komen. Op zich is het prachtig te zien hoe groepen ouderen met elkaar aan het stijldansen zijn en even verder met zanglessen bezig zijn. Weer wat verder staat een groep vrouwen en mannen een soort badmintonshuttle ook te houden met de binnenkant van de voet. We worden zelfs door een groep aangesproken. Ze willen van alles weten over de Chineze pareltjes die we in de buggie rondduwen. Ze laten blijken er zeer trots op te zijn dat wij 2 Chineze meiden hebben ge-adopteerd.

Naarmate de ochtend verstrijkt, lijkt onze lieve Yu helemaal uitgeput te raken. In de bus terug naar het hotel ligt zij in mijn armen, totaal bezweet. Ik kreeg zo’n deja vu van onze vorige reis en zie Ronnie en Marjolein voor mij met de zieke Lieke.

Zonder er met Jap over te praten (hij zit achter in de bus met Fu) besluit ik dat Yu sowieso een dokter moet zien. Ik zeg het nog even tegen Sophie, die vlak bij me zit. Ze is het er mee eens. En als de bus bij het hotel stopt, vertel ik Jap wat mijn gevoel is. Hij is het eens, we vragen Sophie een dokter voor ons te vinden, of eventueel een ziekenhuis.

En dan leer je welke toegevoegde waarde een begeleider van een bemiddelingsorganisatie als Wereldkinderen werkelijk is. We zijn nog geen seconde terug in Hotel en Sophie is al aan het rondbellen. Binnen 5 minuten heeft ze een afspraak geregeld in een internationale kliniek. We kunnen over 30 minuten terecht. Super job.
In twee minuten zitten we beneden in de taxi, binnen tien minuten zitten we te wachten in de wachtkamer op de kinderarts. In dit westerse ziekenhuis krijg ik te maken met een Engels sprekende arts uit Singapore.
Hij stelde zich voor. Gelukkig heeft dokter Jason veel ervaring met adoptiekids. Ik kan zien dat hij bezorgd is. Ik vertel hem hoe het met Yu is gegaan de laatste dagen en in ‘no time’ is er bloed afgenomen en een longfoto gemaakt. Vervolgens direct weer terug naar docter Jason.
Het wordt duidelijk uit het rapport met de uitslagen dat Yu een lichte longontsteking heeft. Daarnaast heeft ze uitdrogingsverschijnselen en, zo stelt dokter Jason, is Yu behoorlijk ondervoed. Dit laatste is op zich niet verrassend. Naar westerse maatstaven zijn bijna alle adoptiekinderen ondervoedt, dat is iets wat zich op lange termijn in Nederland kan herstellen
Dokter Jason stelt dat ik er net op tijd bij ben en schrijft medicatie voor, zodat het herstel snel kan beginnen.
Verder geeft hij aan dat het goed is dat we in Nederland snel naar de kinderarts om het herstel van Yu goed te monitoren. De wetenschap dat we voor ons vertrek naar China al een afspraak bij dokter van der Veer in het Amsterdamse OLVG hebben gemaakt, sterkt me. Terug in de taxi met een zak medicijn, een flinke rekening, maar belangrijker, een opgelucht gevoel.
Ik heb lang moeten wachten om ‘overbezorgde’ moeder’ te worden, ik kan deze ervaring niemand aanbevelen. Maar een ding, laat je door niemand vertellen wanneer je wel of niet met een kind naar de dokter of het ziekenhuis moet gaan. Als je twijfelt of je onderbuik geeft aan dat het niet goed zit, ga direct.

Terug in het hotel geef ik Yu snel haar eerste drankje tegen de uitdroging. Dit werkt wonderbaarlijk snel. Ze wordt al snel een stuk actiever en speelt als snel de rest van de middag met het speelgoed dat we hebben meegenomen.

Liefs.

Nicky.