Hechting 22-11-05

Vandaag is een rustdag, hebben we afgesproken. Bijna iedereen gebruikt de ochtend om wat te shoppen. Er is met name behoefte aan schoenen voor onze nieuwe meiden. Die zijn namelijk zonder schoenen aan ons overgedragen. Het was ons al opgevallen aan de foto’s die we enkele weken geleden hadden gekregen, dat de kinderen allemaal dezelfde schoenen aan hadden. Nu kan het natuurlijk zo zijn dat het tehuis een soort kwantumkorting heeft gekregen bij de aanschaf van 6 paar dezelfde schoenen. Het leek ons echter aannemelijker dat men gewoon schoenen gewisseld heeft, alleen voor de foto. En dat bleek dus het geval te zijn.

Schoenen kopen in een warenhuis in China is een interessante activiteit. Op de schoenenafdeling staat bij bijna elke schap een jonge Chinese dame, die gretig is om je van repliek te dienen. Qua schoenen, bedoel ik uiteraard. Je had de blikken van de dames moeten zien, toen er opeens 3 of 4 families interesse toonden in hun schoenenaanbod. Ik hoop dat ze op commissie staan, want ze hebben waarschijnlijk nog nooit zoveel schoenen in een uur verkocht. Wij, de Verburg familie, gingen uiteindelijk weg met 4 paar kinderschoenen, voor het enorme bedrag van 60 EURO. Daar krijg je in Nederland nog niet 1 paar voor.

Overige artikelen, zoals (kinder)kleding blijkt tot onze verbazing op een Europees nivo geprijsd te zijn, dus beduidend minder interessant om in bulk in te slaan. We laten het bij de schoenen.

De middag wordt gebruikt om wat meer aan elkaar te ‘snuffelen’. We hadden vanmorgen al aan Yu gemerkt dat ze een beetje afwezig en bleekjes was. Haar temperatuur is zo’n 37,5 graden, dus echt koorts kan je het niet noemen. We merkten ook al dat ze van pappa eigenlijk niet zo veel kon hebben en trekt duidelijk naar Nicky. Fu wordt getollereerd!! Als Nicky iets te ver uit de buurt gaat, of ik kom iets te dichtbij, gaan de huilsirenes in werking. Zoals te verwachten was, heeft haar veilige gevoel een behoorlijke deuk opgelopen tijdens de overdracht. Het lijkt er nu op dat ze dit terug zoekt bij Nicky. Op zich prima dat ze zich aan minimaal 1 persoon in de familie wil hechten. Dat is duidelijk de eerste winst. Het feit dat ze bij mij dat veilige gevoel (nog) niet heeft, is, hoe lullig dan ook voor mij, even niet relevant. Ik weet ook uit het vorige adoptietraject van de mensen die toen mee waren, dat dit uiteindelijk wel goed komt. Gewoon een kwestie van geduld en een lange adem. Dit zal niet in een paar dagen opgelost zijn. Die tijd krijgt ze uiteraard, we zijn er niet aan begonnen met de gedachte dat het een ‘makkie’ zou worden.

De kamers van de adoptieouders staan bijna allemaal open, dus de kinderen kunnen naar hartelust bij iedereen naar binnen. Zo ook bij ons, dus we krijgen regelmatig even visite van een of meer meiden, die 'even komen spelen', zoals ze zelf zeggen. We realiseren ons op dat moment nog niet, dat dit voor Yu misschien even te druk is. Ze wil niet meer van Nicky’s schoot en houdt haar krampachtig vast.

We hebben afgesproken om met z’n allen uit eten te gaan, ja, weer Chinees. Gezien de houding van Yu, is ons idee om niet mee te gaan. Fu is zwaar teleurgesteld en zeer verdrietig dat we niet mee gaan, ze had zich er zo op verheugd. Nadat ze een paar keer aangedrongen heeft om toch te gaan, besluiten we dat Fu en ik mee gaan met de rest en dat Nicky en Yu in de hotelkamer blijven.

Het eten is uiteraard weer geweldig. Als we na het eten teruggaan naar het hotel, doe ik nog een afhaal in een lokale Chinese fastfood restaurant, die we al een paar keer gepasseerd waren tijdens onze lokale wandelingetjes. Nicky had al een paar keer gezegd dat ze er wilde lunchen, maar dat was er nog niet van gekomen. En dus leek me dit het goede moment om de kwaliteit te testen en iets voor haar mee te nemen. Het wordt 'noodles' en rijst met veel groente en tofu. Ik krijg uiteindelijk 2 zakken vol mee, het lijkt wel een familiemaaltijd. En dat voor een bedrag van RMB 26 (2,60 EURO). Waar doen ze het van?

Als ik de kamer binnenkom, krijgt Yu net een flesje melk en is ze al in haar pyjama, bijna klaar om te gaan slapen. Fu is inmiddels aardig moe, dus snel even onder de douche, pyjama aan en ook een flesje melk. We waren er al op voorbereid dat meereizende peuters mogelijk hetzelfde verdrag gaan vertonen, als hun kleine zusjes. Toen Fu de fles met melk zag, die we voor Yu de eerste ochtend hadden gemaakt, was ze verkocht. Ze krijgt dus ook een fles melk, als een ‘special treat’ voor goed gedrag. Fu heeft zich bijzonder goed gehouden de afgelopen dagen en geeft veel aandacht en liefde aan haar kleine zus. Toch opmerkelijk voor een 3,5 jarige peuter, maar ze is er heel bewust mee bezig, merken we.

Nadat de meiden in slaap zijn gesust en Nicky haar maaltijd heeft verslonden, vertelt ze dat Yu aardig opknapte vlak nadat we weg waren. Het leek wel of ze door de rust in de kamer, zich een stuk veiliger voelde. Ze speelde met balonnen, holt er achter aan. Begon wat vreugdekreetjes uit te slaan en praat Nicky zelfs even na. Nicky heeft het gelukkig ook gefilmd met onze digitale fotocamera, dus als ik het filmpje afdraai, zie ik een heel ander meisje. We overleggen wat we zullen doen de komende dagen, nu blijkt dat dit haar ieder geval helpt. Het eerste besluit is, dat we geen open huis meer zullen doen in onze kamer, zodat er niet teveel drukte is. We zullen dat de andere ouders uiteraard even uitleggen, dat zullen ze best begrijpen. Afhankelijk van hoe Yu gaat reageren, zullen we kijken of ze zich bij mij ook veilig kan voelen. Dit moeten we voorzichtig aanpakken, uiteindelijk gaat het om haar, niet om mij. We besluiten ook dat we wel met de ‘groepsactiviteiten’ mee zullen blijven doen, omdat ze dan ook haar ‘vriendinnetjes’ uit het tehuis zal zien. Bovendien moeten we ook aan Fu denken, die ontzettend veel plezier beleeft aan het contact met de andere kinderen. Dat mogen we haar niet ontnemen.
Maar we zullen het beperken tot een halve dag. Dus mocht er in het 2e dagdeel nog iets ge-organiseerd worden, dan doen we niet mee. We zullen zien of dit gaat werken.

In de avond hebben we voor het eerst een ‘gangborrel’. De kindjes slapen, we hebben een centraal plekje op de gang gekozen en kletsen, drinken en eten wat. Zeer gezellig en goed om even stoom af te blazen. Werkt zeer therapeutisch, zeker ook voor ons.

Het is 22.00 uur als we terug gaan naar onze kamer. Ik kan nog niet slapen en besluit dit dagverslag te typen. Zo, dat staat er weer op. Het is nu 23.40 uur, snel even op de webpagina zetten en mijn bed opzoeken.

Morgenochtend gaan we een uitstapje maken naar Shamain Island, welke een echte toeristenattractie schijnt te zijn in deze omgeving.

Welterusten.

Jap, Nicky, Fu en Yu