Terug naar Beijing 26-11-05

We zijn al vroeg wakker, in de wetenschap dat we pas om 13.10 uur zullen vliegen vandaag. Geeft ons de gelegenheid om rustig met de kids te gaan ontbijten.

Fu is onberekenbaar de afgelopen dagen, hebben we gemerkt. Ze gedraagt zich tijdens het ontbijt prima, maar het valt wel op dat ze nauwelijk iets wil eten. En ze heeft een kort lontje. Als ze bij iets haar zin niet krijgt, maakt ze meteen een scene. Wat is er toch in haar ‘koppie’ aan de hand?
Yu daarentegen begint zich meer en meer op haar gemak te voelen. Ze eet prima, en heeft me vanmorgen volledig ge-accepteerd. Ze heeft ook een iets gezondere kleur en zoekt oogcontact. Allemaal goede signalen.

Even voor 9.30 uur zetten we onze koffers voor onze kamer, zoals tijdens de briefing van gisteren afgesproken. Deze zullen worden opgehaald en voor ons uit naar het vliegveld worden gebracht. Zelf vertrekken we om 10.30 uur. We gaan al wat eerder naar de lobby, omdat ik het niet eens ben met de rekening die ik van het hotel heb ontvangen. We gaan dus nog even stoeien bij de receptie. Fu wil perse door mij gedragen worden, ze wil niet lopen. De buggies zijn er ook niet meer (die zijn met de koffers mee), dus ik heb niet veel keus. Op zich is het niet zo erg om haar even te dragen, maar ik heb de laatste dagen weer wat last van mijn ‘frozen shoulder’. Al te lang zal ik het waarschijnlijk niet volhouden, verwacht ik. Met Fu op mijn arm ga ik een half uur durend gevecht aan met een vriendelijke Chineze jonge dame, die mij uiteraard opeens niet meer verstaat. Uiteindelijk komt er een Engels sprekende manager, die mij nogmaals van mijn ongelijk probeert te overtuigen en mij wil laten tekenen voor de rekening. Ik val terug op Sophie, die vervolgens een telefoontje pleegt met BLAS, het Chinese reisburo die dit voor ons hebben geboekt. Daarna is het snel opgelost en wordt ik in het gelijk gesteld. De aanhouder wint, zullen we maar zeggen. Al die tijd is Fu aan mij geplakt blijven zitten.

De busreis naar het vliegveld verloopt zeer voorspoedig. Fu wil perse op schoot zitten, dus dat doen we. Als we uitstappen, klampt Fu zich aan mij vast. Ietwat onverwacht, komt opeens het hoge woord er uit: ‘pappa, ik wil niet hier blijven, ik wil met jullie mee naar Beijing’. In een fractie van een seconde twijfel ik of ik het wel duidelijk gehoord heb, maar daarna valt bij mij ‘een bak met kwartjes’. Ze dacht kennelijk dat we haar gingen achterlaten in Guangzhou. Ik stel haar onmiddellijk gerust door haar te bevestigen dat ze natuurlijk met ons mee gaat en dat we met zijn vieren blijven en later ook met z’n vieren naar Nederland zullen gaan. Als we de hal van het vliegveld inlopen, weet ik niet hoe snel ik aan Nicky moet vertellen, wat Fu me zojuist in mijn oor fluisterde. Die schiet onmiddellijk vol. We kijken elkaar vol ongeloof aan hoe we dit niet hebben kunnen signaleren. Na al die buien en moeilijke momenten. We hadden haar toch zo regelmatig verteld wat we gingen doen (zusje Yu ophalen) en dat we met zijn 4-en weer naar Nederland zouden teruggaan. Kennelijk niet vaak genoeg, of, we hebben in de afgelopen dagen iets gezegd, waardoor ze alsnog dacht dat ze niet mee terug zou gaan. Uiteraard laat ik Fu niet meer los. Tot in het vliegtuig blijf ik haar dragen en stel haar, wellicht nu iets te overdreven veel, constant gerust dat ze bij ons blijft en mee terug gaat naar Beijing.

De vlucht verloopt verder prima. Fu zit naast mij en Nicky zit metYu aan de andere kant van het gangpad. De tweeenhalf uur durende vlucht is zo voorbij, zonder noemenswaardige problemen. Vlak voor onze vlucht krijgen we een SMS van Frans en Marjolein dat hun vlucht lange vertraging heeft. We zullen dus niet tegelijkertijd in Beijing landen, zoals aanvankelijk gepland stond.

In het hotel aangekomen, besluiten we ‘als groep’ dat iedereen zijn eigen weg gaat vanavond. Voor de meesten betekent dit snel een hapje eten in het hotel en dan snel de kinderen naar bed. Zo proberen wij dat ook.
Fu, die al 1,5 dag niet heeft gepoept, laat tijdens het eten ‘wat glippen’. Als we d’r hebben verschoond, meldt ze nog 2 keer weer naar het toilet te moeten. Ze is nu ‘aan de dunne’. Het zit haar niet mee. Yu eet een lekker maaltijd mee, die lijkt zich overdag meer en meer op haar gemak te voelen

We stoppen de meiden rond 19.00 uur in bed. Yu slaapt snel, Fu kan moeilijk in slaap komen en vraagt of ik naast haar kom liggen om d’r te aaien. Als ze na veel aandacht alsnog in slaap valt, wordt Yu net wakker. Ze begint spontaan te huilen, hetgeen een fase inluidt van uren verdriet. Ze is niet meer in slaap te krijgen en stopt alleen met huilen als Nicky haar dicht tegen haar aan drukt, in staande positie. Zodra Nicky gaat zitten, begint ze weer te huilen. Ze huilt zo hard, dat ik me afvraag of andere hotelgasten geen last van ons zullen hebben. De volgende ochtend zullen we horen, dat enkele mensen helaas wel degelijk deelgenoot zijn geweest.
Uiteindelijk besluiten we Yu in de buggie te zetten en door het hotel te gaan wandelen. Ik neem deze taak op me, zodat Nicky ook even haar ogen kan sluiten. Ze is al uren met Yu bezig en kan elk momentje slaap goed gebruiken. Het duurt tot 1.00 uur ’s-nachts voordat ze tijdens het wandelen in slaap valt. Ik keer terug naar de kamer, in de veronderstelling dat nu ook mijn bedtijd is aangebroken. Maar alsof ze er een sensor voor heeft, schrikt Yu wakker op het moment dat ik haar weer de kamer in rijdt. Ze begint direct weer te huilen en we zijn weer bij af.

Even weet ik niet meer wat te doen. Ik leg Yu dicht tegen Nicky aan in bed. Daarbij zie ik dat Fu van haar eigen bed, ook in ons bed is gekropen. Yu valt gelukkig snel in slaap, zodat de 3 prinsessen alsnog de rest van de nacht aan de broodnodige rust komen. Zelf duik in het bed van Yu. Ik denk nog even na over afgelopen middag en heb moeite om me geen schuldgevoel aan te praten. Gelukkig val ik toch snel in slaap en wordt de volgende ochtend, met een knuffel van Fu in mijn handen, om 7.30 uur als eerste wakker.

Groet.

Jap