Vandaag de overdracht 20-11-05

Dit is de dag waar het allemaal om te doen is, de overdracht van Yu. De dag begint met een uitgebreid ontbijt. De bediening hier heeft beduidend meer moeite de Engelse taal te begrijpen. We proberen deze uitdaging zo veel mogelijk te ontwijken, door gebruik te maken van het ontbijtbuffet. Dat lukt prima.

Om 9.00 gaan we met z’n allen boodschappen halen, als voorbereiding op een extra huisgenoot, later op de dag. Daarnaast zullen we de komende avonden ook nog wel op de gang van de 11e verdieping vertoeven, welke is ingericht als ontmoetingsplaats voor adoptieouders, door onszelf. Daar horen natuurlijk wat versnaperingen bij, zodat we de sterke verhalen en emoties kunnen onderbouwen met een hapje en (met name) drankje.

Als we terug zijn, vlak voor 11.00 uur, moeten we meteen door naar de kamer van onze begeleidster Sophie. We zullen een briefing krijgen over het eetgedrag van kleine kinderen uit Guangzhou. Deze briefing duur ruim een uur, maar het komt er eigenlijk op neer dat alles wat wij eten, kan worden uitgeprobeerd op Yu. We zullen vanzelf merken of ze ‘zout of zoet’ georienteerd is. Verder nog wat tips over wat we vanmiddag moeten meenemen als we naar het registratiekantoor gaan.

Het is inmddels lunchtijd, we besluiten maar gewoon lunch in het hotel te nuttigen. Het communicatieprobleem manifisteert zich nog duidelijker, er is geen buffet, dus we moeten bestellen uit de kaart. Nadat Nicky de bestelling heeft geplaatst, bevestig ik nog een keer wat we wensen te eten. Gevolg is dat we tien minuten later onze bestelling dubbel uitgeserveerd krijgen. Mijn pogingen om de helft terug te sturen, stuiten op onbegrip. Uiteindelijk moet ik tegen wil en dank maar accepteren dat er niets terug gaat en dat er twee keer betaald zal worden. Ach, wat maakt het ook uit. Rare jongens, die Chinezen.

Om 14.00 uur doe ik nog een collecte langs de kamers, voor het kindertehuis. We weten namelijk dat de directeur van het tehuis vanavond al weer terug zal gaan, er is dus geen tijd meer om geschenken ‘op maat’ te kopen. We spreken af met Sophie dat zij de envelop zal overhandigen met als instructie dat de betaalbewijzen van de spullen die worden aangeschaft aan Wereldkinderen zullen worden overlegd. We moeten er dus maar op vertrouwen dat dit zal gebeuren en dat het geld goed zal worden besteed.

Een half uur later vertrekken we met de bus naar het registratiekantoor. Een ritje van 20 minuten, waarin je een speld kan horen vallen. Muisstil beleeft iedereen zijn eigen moment van spanning, in de wetenschap dat het nu heel erg dichtbij is.

Aangekomen bij het registratiekantoor worden we snel naar de 5e verdieping van het gebouw geleid, waar een soort ontvangskamer is ingericht. We weten inmiddels ook de volgorde van overdracht: 1 familie Henneman, 2 familie Konen, 3. familie Meijn 4. familie Smits 5. familie van Swaaij en 6. familie Verburg. Al eerder hebben we afgesproken dat we elkaar zullen filmen, zodat de hele familie in beeld komt op het moment supreme. Een slimme rekenaar heeft bedacht dat we de volgende volgorder qua filmen moeten aanhouden. 4 filmt 1, 5 filmt 2, 6 filmt 3 en dan vice versa. Zo gaan we het doen en al snel blijken dat dit goed gaat werken. Vlak voordat het eerste kindje naar binnen zal komen, komt Sophie de kamer binnen met de melding dat ze zojuist met de directrice heeft gesproken en de toezegging heeft gekregen dat we in de loop van de week alsnog een bezoek aan het tehuis morgen brengen. Ze staat erbij te juichen, alsof het haar eigen kinderen betreft. Werkelijk fantastisch.

En dat is 'HET' moment aangebroken. De spanning is om te snijden als het eerste kindje binnenkomt. Huan-Yu krijgt even de tijd om te zien wie haar staan op te wachten en na luttele minuutjes krijgt Titia Henneman Huan-Yu in haar handen gedrukt. Direct daarna komt ‘Jill’ binnen, het kindje van Monique en Ronald Konen. Ook hier even aclimatiseren, maar al spoedig kan Monique haar oppakken. Beide ukkies zetten ‘m wel op een huilen, de gebruikelijke reactie. Daarna wordt Shannon binnen gebracht. Daar ik de cameraman ben voor de familie Meijn, al mijn focus op dit ‘tafereel’ Ook Shannon huilt, begrijpelijk, maar de Meijn-tjes ontfermen zich prima over hun dreumes.
Ik bespeur dat het tempo nu iets wordt opgeschroefd, want ik heb nog geen 3 minuten gefilmd, of ‘Huan’, de dochter van Theo en Ellen Smits komt binnen. Ook Huan laat haar waterlanders de vrije loop. Inmiddels zwelt het huilvolume aardig aan, want ook enkele moeders en grote zussen doen lekker mee. De volgende is Emma, dochter van Rene en Helen. Zij heeft de best ontwikkelde stembanden en houdt dit volume ook aardig lang vol. En dan....... is het onze beurt. Nog geen minuut na Emma, wordt onze Yu binnen gebracht. Richard is al aan het filmen als na enig snuffelwerk, Nicky Yu in haar armen mag sluiten. Ook Yu zet het op een huilen, dus we hebben een aardig orkest aan de gang.

Al spoedig vinden de eerste meiden enige rust bij hun nieuwe ouders en als we, na ongeveer een half uur de kamer een beetje hebben aangedweild, vertrekken we met de bus richting het hotel.

Het is nu inmiddels 19.30 uur, Yu is al weer een paar uur bij ons. Ze heeft al wat gegeten en gedronken. Zelfs zo veel, dat er ook weer wat is geretourneerd. Geen probleem, de lakens die duidelijk gemarkeerd zijn, worden in no-time verwisseld. Heel langzaam begint ze te wennen aan haar nieuwe familie Zojuist hebben we haar zelfs net aan het lachen gekregen. Weliswaar ingehouden, maar toch. Tijd voor mij om nu af te ronden. We hebben over een uur nog een formulieren meeting en ik wil de resterende tijd nog even benutten om Yu in slaap te kunnen wiegen.

Tot gauw.

Jap, Nicky en Fu

PS. Deze maal heb ik deze tekst niet nagelezen op ‘ZpelVoutte’, sta er maar niet te lang bij stil als er iets raars aan zinnen is geconstrueerd