Laatste dag in Guangzhou 25-11-05

De tijd vliegt, het is al weer vrijdag. We hebben vandaag geen programma. Sophie kon niets organiseren voor ons, omdat ze ’s-ochtends onze papieren bij de notaris op moet halen en, na controle van ons, hiermee in de middag naar het politieburo zal gaan om de Chineze paspoorten voor onze kindjes op te halen.
Ik geloof dat de meesten het niet erg vinden. Wellicht dat hier en daar wat mensen nog wat gaan shoppen of wandelen in het park, dat op nog geen 10 minuten lopen van het hotel ligt. En het geeft ons wat ruimte om te ontspannen, een tukkie te doen en/of alvast de koffers te gaan inruimen.

Zelf ben ik vanochtend met Fu wat boodschappen gaan regelen. We hebben een foto gemaakt van de groep om vanavond tijdens het diner aan Sophie te geven, als klein aandenken van een bijzondere week in Guangzhou. Ik breng de foto op USB stick vanmorgen naar de Fuji winkel om te laten ontwikkelen,. Na wat gepingel over de prijs van het fotolijstje, kan ik binnen een uur terug komen om ‘m op te halen.
Geeft me mooi de gelegenheid om even naar de supermarkt te racen om de laatste drankjes en hapjes in te slaan. Als ik na een uurtje weer terugkom, is de foto, ingelijst en al, inderdaad klaar.

Vanmorgen even met Erik en Lieke Timmermans gebeld, die gisteren in Beijing zijn aangekomen voor hun adoptieavontuur. Als ik hem aan de telefoon krijg, loopt hij met Libin in zijn draagzak en Lieke aan zijn zijde op de Chinese Muur, richting de top. We kletsen even bij en ik beloof hem aan Sophie te vragen de juiste kamers hier in Guangzhou te laten reserveren. Hun kindje, Yue, komt uit Maonan, een wijk in Maoming, niet ver van de plaats waar het Social Welfare Institute staat.

Met Yu gaat het stapje voor stapje beter. Vanmorgen mocht ik haar uit bed tillen en haar in bad stoppen. Er kon zelfs even een lachje vanaf. Mijn dag is alweer goed. Ze heeft ook een betere kleur en is beduidend actiever. Ze drentelt lekker door de slaapkamer en de gang van het hotel. Het is nog wel een beetje een ‘zwaan-kleef-aan’ Overal waar Nicky gaat, volgt Yu netjes. Met de lunch eet ze een hele boterham, met ...... pindakaas. Ze moet nog wel even wennen aan de plakkerige substantie als het aan haar vingers blijft zitten. De oplossing is echter dichtbij: mamma’s broek. En die wordt dan ook gebruikt.

‘s –Middags gaan we even een ommetje maken in de lokale wijk, een wijk voor overseeze buitenlanders, zo staat er op de toegangspoort van de wijk. We zien wel veel, waarschijnlijk vermogende, Chinezen, maar westerlingen komen we niet tegen. Vervolgens nog even naar een luxe shopping centre, maar in alle eerlijkheid, de lol is er al snel af. Fu is erg moe en kan d’r ei moeilijk kwijt. Wat we ook proberen, niets is leuk. We besluiten snel weer terug te gaan naar het hotel, in de hoop dat ze haar vermoeidheid middels een tukkie wil wegslapen.

Philip stuur me een update van zijn weblog. Is erg leuk om te lezen, verslagen, foto’s en video’s van onze belevenissen, maar ook interessante wetenswaardigheden over adoptie, etc. Voor de liefhebbers:

www.delphine.nl/china

Vanavond gaan we met zijn allen lekker uit eten, de laatste keer in Guangzhou. Voor de verandering vragen we Sophie een Chinees restaurant te boeken. Deze avond zal in het kader van afscheidspeeches staan. We zullen Sophie bedanken voor haar zeer professionele hulp. We zullen haar een klein presentje geven in de vorm van een foto, in de hoop dat ze altijd een warm plekje in haar hart zal bewaren voor de Guangzhou groep van mid/eind november 2005.

Althans, dat was de bedoeling. Doordat er echter een foutje in een van de notarispapieren bij de familie Meijn is geconstateerd, moet Sophie terug om dit te laten corrigeren. Pas dan kan ze met alle papieren terug naar het eerder genoemde politieburo om de Chineze paspoorten op te halen. Dit blijkt zo tijdrovend te zijn, dat Sophie pas het restaurant binnenkomt, als wij net klaar zijn met eten.

We besluiten de speech uit te stellen naar de meeting van vanavond, waarin we een briefing van haar zullen krijgen over de procedure die nu nog in Beijing gevolgd moet worden. Die meeting is om 20.30 uur en we worden op kinderlijk eenvoudige manier klaargestoomd voor de laatste paar dagen in Beijing. Vervolgens dus de speech, die gelukkig in goede aarde valt. Het kadootje en de tekeningen van alle kinderen, zullen een mooi plekje in haar huis krijgen, zo belooft Sophie.

Als ik terug in de kamer kom, slaapt Fu in mijn bed!! Van Nicky begijp ik dat ze niet of nauwelijks wilde slapen. Hetgeen gisteren ook al het geval was. Fu heeft nog steeds moeilijke momenten en ik zie het niet verbeteren.

Pas de volgende dag (ik schrijf de laatste 3 alinea's een dag later), zal ons blijken wat er werkelijk aan de hand is.....

Groet.

Jap