De Zijdemarkt 29-11-05
Door: Jap Verburg
29 November 2005 | China, Beijing
De nacht is heerlijk verlopen. Een enkele keer piepte Yu even, maar twee keer schudden aan de wieg was al voldoende om haar weer in slaap te sussen. Fu sliep aan een stuk door. We voelen ons helemaal uitgerust als we om 7.30 uur opstaan.
Vanmorgen gaan we naar de Zijdemarkt. Dit is DE plaats voor goedkope kleding, souvenirs, tassen, Chinese snuisterijen, noemt het maar op. Waarschijnlijk ook zijde, maar ik geloof niet dat er veel mensen zijn die daar echt voor komen.
We nemen een taxi en staan in een half uur voor de ingang. Ik weet nog van de vorige keer dat de verkoopsters bijzonder ‘aggresief’ zijn. Je moet je voorstellen dat er een paar honderd kramen zijn en dat elke kraamverkoopster haar deal wil maken. Snel blijkt dat er niet veel is veranderd. Al bij de eerste kraam worden we bijna naar binnen gesleurd. Als we ons hebben weten los te rukken, realiseer ik me dat als ik uiteindelijk wil gaan kopen, dat ik heel goed moet weten wat de ‘going rate’ is voor de waren waar ik in geinteresseerd ben. Ik gooi dus even een visje uit bij de 2e kraam en weet al snel dat een merkpolo voor zo’n 30 Yuan (3 EURO) over de toonbank gaat. Moet je er wel een paar kopen, maar dat was ik sowieso al van plan. Ik ben echter ook geinteresseerd in enkele wintertruien. Die zijn toch beduidend duurder, daar moet je al gauw zo’n 200 Yuan (20 EURO) per stuk voor neertellen. Dit wetende, sla ik aan het eind van de eerste rij kramen mijn slag. Een uiterst charmante, pittige, maar vooral bijdehandte dame weet mijn interesse te prikkelen: we gaan pingelen. Ze heeft een aardige voorraad polo’s en truien. Samen met Nicky zoek ik 3 merktruien en 4 polo’s uit. Haar openingsbod: 6500 Yuan. Ik geef alles aan haar terug en dreig weg te lopen. Ze realiseert zich kennelijk dat ze wel erg hoog heeft ingezet en vraagt me om een tegenbod, zodat ze weet wat er nog te halen valt. Ik begin met 400 Yuan. Het spel gaat vervolgens heen en weer, zij met stappen van 500 – 1000 Y naar beneden, ik met stappen van 10-20 Y omhoog. Het wordt Nicky allemaal te veel, ze neemt de kids mee en laat het financiele plaatje verder aan mij over. Uiteindelijk komen we op 500 Yuan (50 EURO) tot een deal. Een echte WIN-WIN, hoewel mijn tegenstandster bij het uitreiken van de goederen blijft herhalen dat ik ‘too touch’ ben. Goed voor mijn ego, maar waarschijnlijk niet van enige waarde. Ik heb in ieder geval wat ik hebben wil.
De rest van het gepingel zal ik jullie besparen, maar het is hier een ware sport. We kopen nog wat Chinese souvenirs en 2 leren handtassen voor Nicky. De portemonnaie is nagenoeg leeg, nog ruim 20 Yuan, net genoeg voor de taxi terug naar het hotel.
De taxichauffeur is helemaal in zijn nopjes. Hij heeft natuurlijk bij het instappen gezien dat we 2 Chineze dochters hebben. Hij is reuze trots dat deze meiden door Westerlingen worden ge-adopteerd en hij laat dat maar wat graag blijken. Hij blijft via zijn spiegel naar de 2 wijzen om hier een ‘duim omhoog’ aan toe te voegen. En uiteraard een brede glimlach op zijn gezicht. We hebben dit tafereel veelvuldig meegemaakt de afgelopen 2 weken, maar het blijft toch elke keer weer aandoenlijk om te zien dat men daadwerkelijk blij is dat hun Chineze spruitjes een beter bestaan buiten China zullen gaan opbouwen. Ik voel me stiekum ook wel een beetje trots.
Aan het eind van de middag staat de verjaardagsparty van Helen gepland. Als groepsleider is het mijn taak iets te regelen. Nu hebben Rene en Helen aangegeven zelf de drank en chips te gaan regelen. Ik focus me dus op een taart, kadootje en een speech. Aanvankelijk dacht ik een grote uitdaging met de taart te gaan krijgen. Waar vind ik in hemelsnaam een grote slagroomtaart waar al gauw zo’n 20 punten uit gesneden moeten worden? Nicky zegt me dat ze iets bij de Carrefour, de mammoetsupermarkt, heeft gezien, dat wordt mijn eerste poging. Het blijkt meteen raak te zijn. Op de broodafdeling staan enkele ‘voorbeeld kersttaarten uitgestald’, met een melding in het Chinees en Engels dat deze binnen 25 minuten geproduceerd en afgehaald kunnen worden. Als dat nou toch eens in Nederland kon? Ik wijs een grote kersttaart aan en verzoek in het Engels om de kersttekts te laten vervangen door ‘happy birthday’. Er wordt ‘ja’ geknikt door de bakkerijdame, dus ik neem aan dat ze het begrepen heeft. Ik loop vervolgens 25 minuten door de Carrefour om nog wat andere noodzakelijkheden in mijn mandje te gooien. En als ik me na 25 minuten weer meld, wordt net de laatste slag gelegd aan het dichtknopen van het lint om de doos. Fantastisch.
Als kado bedenken we dat Helen vanavond op kosten van de groep een massage in het health centre mag gaan genieten. Daar wordt op de kamers mee ge-adverteerd en ze had zich al een keer laten ontvallen dat ze dat wel fijn zou vinden. Dat is dus makkelijk geregeld.
De party begint klokslag 16.00 uur. Helen, Louise en Emma komen binnen in Chinees gewaad. Een prachtgezicht. Al snel is iedereen binnen, dus ik mag mijn speech afsteken. Dat heb ik wel eens eerder gedaan en ook deze keer gaat het me redelijk af (denk ik). Na het zingen mag Helen de doos openen met de taart. Als de doos is verwijderd, blijkt dat de Chinese bakkersdame me bijna begrepen had. Op de taart staat: ‘Happy’. Dit omringd door besneeuwde boompjes en sneeuwpopjes. Ach, denk ik, er moest iets fout gaan. Als ik mijn relaas in de Carrefour uitleg, wordt er smakelijk gelachen. De taart is overigens prima. Hollandse bakkers, pas op, de concurrentie zit in China.
David, die ook op de party is, vertelt ons dat we morgenochtend een Hoetan (spelling is ongetwijfeld fout) tour gaan maken. Een soort fiets-riksja. En in de middag om 16.30 hebben we een bijeenkomst in het hotel, om onze papieren (reisvisa) in ontvangst te nemen. Morgen is onze laatste dag in Beijing, want donderdagochtend zullen we op het vliegveld stappen richting Nederland.
Als we hebben gegeten, besluiten we tot een leuk spelletje: knuffel gooien. Fu en Yu worden in het reisbed waar Yu normaal in slaapt, gezet. En de paar knuffels die ons deze reis vergezellen worden ook in het bedje verzameld. Vervolgens mogen Fu en Yu de knuffels de slaapkamer in gooien en wij gooien ze weer in het reisbed. De dames hebben de grootste pret. De voorraad raakt maar niet op, simpelweg omdat wij sneller teruggooien, dan zij er uit. Achterliggende gedachte van het spelletje moge duidelijk zijn. We proberen Yu het gevoel te geven dat het bedje eigenlijk wel een hele leuke plek is. En dat niet alleen Yu , maar zo nu en dan ook Fu kennelijk in het bedje zit/staat. Het spelletje gaat zo’n 20 minuten door, ze gieren van het lachen.
Het bad- en slaapritueel van gisteren wordt vanavond weer herhaald en werkt wederom. Waarschijnlijk mede door het eerder genoemde spelletje. Yu snikt slechts enkele seconden als ze in bed wordt gezet, maar daarna accepteert ze de situatie. Fu mag ietsje later haar bed in, want ze is de grote zus EN belangrijker, ze heeft zich buitengewoon goed gedragen vandaag. Dat moet natuurlijk beloond worden. Ze is apetrots.
Binnen een half uur liggen zowel Yu als Fu te ronken. De rust lijkt net op tijd te zijn weergekeerd in huize Verburg. Nicky gaat nog even naar de Carrefour voor de laatste boodschapjes en ik schrijf dit betoog.
Morgen het laatste verslag.
Groet.
Jap
Vanmorgen gaan we naar de Zijdemarkt. Dit is DE plaats voor goedkope kleding, souvenirs, tassen, Chinese snuisterijen, noemt het maar op. Waarschijnlijk ook zijde, maar ik geloof niet dat er veel mensen zijn die daar echt voor komen.
We nemen een taxi en staan in een half uur voor de ingang. Ik weet nog van de vorige keer dat de verkoopsters bijzonder ‘aggresief’ zijn. Je moet je voorstellen dat er een paar honderd kramen zijn en dat elke kraamverkoopster haar deal wil maken. Snel blijkt dat er niet veel is veranderd. Al bij de eerste kraam worden we bijna naar binnen gesleurd. Als we ons hebben weten los te rukken, realiseer ik me dat als ik uiteindelijk wil gaan kopen, dat ik heel goed moet weten wat de ‘going rate’ is voor de waren waar ik in geinteresseerd ben. Ik gooi dus even een visje uit bij de 2e kraam en weet al snel dat een merkpolo voor zo’n 30 Yuan (3 EURO) over de toonbank gaat. Moet je er wel een paar kopen, maar dat was ik sowieso al van plan. Ik ben echter ook geinteresseerd in enkele wintertruien. Die zijn toch beduidend duurder, daar moet je al gauw zo’n 200 Yuan (20 EURO) per stuk voor neertellen. Dit wetende, sla ik aan het eind van de eerste rij kramen mijn slag. Een uiterst charmante, pittige, maar vooral bijdehandte dame weet mijn interesse te prikkelen: we gaan pingelen. Ze heeft een aardige voorraad polo’s en truien. Samen met Nicky zoek ik 3 merktruien en 4 polo’s uit. Haar openingsbod: 6500 Yuan. Ik geef alles aan haar terug en dreig weg te lopen. Ze realiseert zich kennelijk dat ze wel erg hoog heeft ingezet en vraagt me om een tegenbod, zodat ze weet wat er nog te halen valt. Ik begin met 400 Yuan. Het spel gaat vervolgens heen en weer, zij met stappen van 500 – 1000 Y naar beneden, ik met stappen van 10-20 Y omhoog. Het wordt Nicky allemaal te veel, ze neemt de kids mee en laat het financiele plaatje verder aan mij over. Uiteindelijk komen we op 500 Yuan (50 EURO) tot een deal. Een echte WIN-WIN, hoewel mijn tegenstandster bij het uitreiken van de goederen blijft herhalen dat ik ‘too touch’ ben. Goed voor mijn ego, maar waarschijnlijk niet van enige waarde. Ik heb in ieder geval wat ik hebben wil.
De rest van het gepingel zal ik jullie besparen, maar het is hier een ware sport. We kopen nog wat Chinese souvenirs en 2 leren handtassen voor Nicky. De portemonnaie is nagenoeg leeg, nog ruim 20 Yuan, net genoeg voor de taxi terug naar het hotel.
De taxichauffeur is helemaal in zijn nopjes. Hij heeft natuurlijk bij het instappen gezien dat we 2 Chineze dochters hebben. Hij is reuze trots dat deze meiden door Westerlingen worden ge-adopteerd en hij laat dat maar wat graag blijken. Hij blijft via zijn spiegel naar de 2 wijzen om hier een ‘duim omhoog’ aan toe te voegen. En uiteraard een brede glimlach op zijn gezicht. We hebben dit tafereel veelvuldig meegemaakt de afgelopen 2 weken, maar het blijft toch elke keer weer aandoenlijk om te zien dat men daadwerkelijk blij is dat hun Chineze spruitjes een beter bestaan buiten China zullen gaan opbouwen. Ik voel me stiekum ook wel een beetje trots.
Aan het eind van de middag staat de verjaardagsparty van Helen gepland. Als groepsleider is het mijn taak iets te regelen. Nu hebben Rene en Helen aangegeven zelf de drank en chips te gaan regelen. Ik focus me dus op een taart, kadootje en een speech. Aanvankelijk dacht ik een grote uitdaging met de taart te gaan krijgen. Waar vind ik in hemelsnaam een grote slagroomtaart waar al gauw zo’n 20 punten uit gesneden moeten worden? Nicky zegt me dat ze iets bij de Carrefour, de mammoetsupermarkt, heeft gezien, dat wordt mijn eerste poging. Het blijkt meteen raak te zijn. Op de broodafdeling staan enkele ‘voorbeeld kersttaarten uitgestald’, met een melding in het Chinees en Engels dat deze binnen 25 minuten geproduceerd en afgehaald kunnen worden. Als dat nou toch eens in Nederland kon? Ik wijs een grote kersttaart aan en verzoek in het Engels om de kersttekts te laten vervangen door ‘happy birthday’. Er wordt ‘ja’ geknikt door de bakkerijdame, dus ik neem aan dat ze het begrepen heeft. Ik loop vervolgens 25 minuten door de Carrefour om nog wat andere noodzakelijkheden in mijn mandje te gooien. En als ik me na 25 minuten weer meld, wordt net de laatste slag gelegd aan het dichtknopen van het lint om de doos. Fantastisch.
Als kado bedenken we dat Helen vanavond op kosten van de groep een massage in het health centre mag gaan genieten. Daar wordt op de kamers mee ge-adverteerd en ze had zich al een keer laten ontvallen dat ze dat wel fijn zou vinden. Dat is dus makkelijk geregeld.
De party begint klokslag 16.00 uur. Helen, Louise en Emma komen binnen in Chinees gewaad. Een prachtgezicht. Al snel is iedereen binnen, dus ik mag mijn speech afsteken. Dat heb ik wel eens eerder gedaan en ook deze keer gaat het me redelijk af (denk ik). Na het zingen mag Helen de doos openen met de taart. Als de doos is verwijderd, blijkt dat de Chinese bakkersdame me bijna begrepen had. Op de taart staat: ‘Happy’. Dit omringd door besneeuwde boompjes en sneeuwpopjes. Ach, denk ik, er moest iets fout gaan. Als ik mijn relaas in de Carrefour uitleg, wordt er smakelijk gelachen. De taart is overigens prima. Hollandse bakkers, pas op, de concurrentie zit in China.
David, die ook op de party is, vertelt ons dat we morgenochtend een Hoetan (spelling is ongetwijfeld fout) tour gaan maken. Een soort fiets-riksja. En in de middag om 16.30 hebben we een bijeenkomst in het hotel, om onze papieren (reisvisa) in ontvangst te nemen. Morgen is onze laatste dag in Beijing, want donderdagochtend zullen we op het vliegveld stappen richting Nederland.
Als we hebben gegeten, besluiten we tot een leuk spelletje: knuffel gooien. Fu en Yu worden in het reisbed waar Yu normaal in slaapt, gezet. En de paar knuffels die ons deze reis vergezellen worden ook in het bedje verzameld. Vervolgens mogen Fu en Yu de knuffels de slaapkamer in gooien en wij gooien ze weer in het reisbed. De dames hebben de grootste pret. De voorraad raakt maar niet op, simpelweg omdat wij sneller teruggooien, dan zij er uit. Achterliggende gedachte van het spelletje moge duidelijk zijn. We proberen Yu het gevoel te geven dat het bedje eigenlijk wel een hele leuke plek is. En dat niet alleen Yu , maar zo nu en dan ook Fu kennelijk in het bedje zit/staat. Het spelletje gaat zo’n 20 minuten door, ze gieren van het lachen.
Het bad- en slaapritueel van gisteren wordt vanavond weer herhaald en werkt wederom. Waarschijnlijk mede door het eerder genoemde spelletje. Yu snikt slechts enkele seconden als ze in bed wordt gezet, maar daarna accepteert ze de situatie. Fu mag ietsje later haar bed in, want ze is de grote zus EN belangrijker, ze heeft zich buitengewoon goed gedragen vandaag. Dat moet natuurlijk beloond worden. Ze is apetrots.
Binnen een half uur liggen zowel Yu als Fu te ronken. De rust lijkt net op tijd te zijn weergekeerd in huize Verburg. Nicky gaat nog even naar de Carrefour voor de laatste boodschapjes en ik schrijf dit betoog.
Morgen het laatste verslag.
Groet.
Jap
-
29 November 2005 - 13:08
Judith, Tom, Bart + Charlotte:
Fijn dat jullie zo'n geslaagde dag hadden.
Goede reis terug en tot gauw! -
29 November 2005 - 14:57
Kees Steeman:
Heerlijk om te lezen dat het zo 'vanzelfsprekend' gaat. Als ik de vorige verslagen niet had gelezen zou je dat bijna gaan denken. Ik vind het grandioos hoe jullie mij (en al die andere die dit lezen) hebben weten mee te nemen in wat voor jullie een periode met ongekende indrukken moet zijn! Een hele goede terugreis gewenst! -
29 November 2005 - 17:13
Monique:
Wat fijn dat de meiden wat beter slapen.Nicky ik ben benieuwt welke tassen je hebt gekocht prada of cucci of....... -
29 November 2005 - 18:17
Rachel+Dick:
Wij lezen en leven mee. Met jullie digitale info zijn wij op de achtergrond meegereisd. Goede reis terug en speciaal voor Yu 'welkom in je nieuwe vaderland'. -
29 November 2005 - 19:46
HANS & JOYCE:
we kunnen niet wachten tot jullie terug zijn, wat heerlijk, dat we het zo kunnen mee beleven, wat dat doen we.
tot op ons bot ! -
29 November 2005 - 19:55
Saskia & Brandaan:
Lieve Nicky en Jap,
Wat een geweldige foto van die 2 lachende meisjes.
Ze zijn op de beste plek van de wereld terechtgekomen bij jullie!
Wat zijn jullie geweldig.
Veel liefs. -
29 November 2005 - 21:26
René & Linda:
Lieve Jap, Nicky, Fu en Yu,
Mijn hemel, wat hebben jullie een belevenissen gekend: onvergetelijk voor jullie! En door dat geweldige verslag mogen wij daar in delen. We vinden het echt heel knap dat jullie dat zo hebben weten op te tekenen! Met name voor de meiden later een geweldige geschiedschrijving. Jongens, we wensen jullie nog een prachtige resterende tijd in China, geniet, geniet, geniet! En verder een goede terugreis en uiteraard - maar daar zullen we nog wel op andere wijze op terugkomen - een mooi leven met z'n 4tjes in Den Ilp! Liefs voor jullie allen en een speciaal welkom voor die kranige Yu! xxx -
30 November 2005 - 10:25
Chris En Berna Sienna En Annelie:
Wat eenprachtige verhalen zeg, we beleven het echt weer opnieuw. Vooral die zijdemarkt, ow geweldig..weet je nog nicky dat we met de dames terug gingen..met die chinees zo behaard als.....nou ja je weet wel(haha). Wat een geweldige foto van jullie 2 meiden zo lachend, dat zit wel goed.Veel geluk -
30 November 2005 - 11:43
Peter&Mieke:
Leuk verslag over de zijdemarkt, ik zie Nicky in gedachten weglopen terwijl jij je hobby afdingen uitoefend.Mooie foto's van Yu en FU.Tot gauw.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
