Morgen vertrekken we naar China

Het is inmiddels dinsdag, begin van de avond. Vanmorgen zat ik in de auto en luisterde naar een conference op de radio. ‘Tijdens mijn vakantie in Griekenland, ging ik lekker op mijn luchtbedje in de zee liggen. De volgende morgen werd ik wakker, stonden er allemaal Turken om mij heen. Bleek ik toch helemaal naar Nederland gedreven te zijn’.
Ook wij gaan een stukje drijven. Morgenmiddag stappen we in het vliegtuig, vervolgens doen we onze ogen dicht en, als alles goed gaat, staan we donderdagochtend 9.00 uur tussen de Chinezen. Ik ga er dan maar van uit dat we in Beijing zijn.

De afgelopen dagen hebben we nog wat laatste zaken geregeld; zo hebben we braaf onze Hepatitis-A vaccinatie gehaald. De assistente van onze dokter deed uiterst nauwkeurig haar voorbereiding. Ik had haar verteld dat ik al eerder naar China was gereisd en toen al een injectie had gekregen. Op haar vraag wanneer dat dan was, antwoordde ik ‘ruim 2 jaar geleden’. ‘Maar mijnheer’, zei ze enigszins verontrust, ‘dan bent u veel te laat’. Toen ik haar om uitleg vroeg, vertelde ze dat ik een half jaar na de 1e injectie al had moeten terugkomen en dat het nu helemaal geen zin meer had. Bij mij viel het kwartje gelukkig al snel. Ze veronderstelde dat dit mijn herhalingsprik was. Daarmee had ik dan voor 10 jaar aan anti-stoffen in mijn lichaam gehad. Maar die prik was ik destijds helemaal vergeten. Hetgeen betekende dat ik voor deze reis gewoon weer opnieuw gevaccineerd diende te worden. En daar kwam ik nu dus voor. Toen ik haar dat uitgelegd had, schoot ze in de lach. ‘Oh gelukkig, mijn file was dus toch up-to-date’. ‘ Ik dacht dat het voor de zoveelste keer fout was gegaan’, voegde ze er tot mijn schrik nog even nonchalant aan toe. Gelukkig ben ik niet erg vaak ziek, dacht ik even.

De weersverwachtingen in China, geeft ons in eerste instantie enkele hoofdbrekens met het inpakken. We mogen maar max. 20kg per persoon meenemen, in de wetenschap dat het in Beijing met zo’n 10 graden Celsius best fris is, maar in Guangzhou met zo’n 24 graden Celsius nog lekker warm. We dienen dus winter- en zomerkleding mee te nemen. Als het aan Nicky ligt, gaan alle kasten leeg. Maar daar heb ik geen trek in. De vorige reis hebben we moeten praten als brugman om de grondstewardes van KLM er van te overtuigen, dat die paar extra kilootjes toch niet meteen bestraft moesten worden met een boete. Uiteindelijk hebben we toen onze reisgenoten bereid gevonden enkele van onze kilootjes virtueel aan die van hun te laten toevoegen, zodat we allemaal nog net onder de 20kilo-grens bleven. Die lui van KLM willen gewoon bedonderd worden. Maar goed, zover wil ik het deze keer dus niet laten komen. Ik besluit dat we het minimale aan bagage meenemen en, als het echt noodzakelijk mocht blijken, dat we in China wel wat kleren bij kopen. Nicky gaat schoorvoetend akkoord en zo nemen we 3 koffers mee, die voor zo’n 60% gevuld zijn.

Dat niet alles waar we mee bezig zijn ‘zwaar of gewichting’ is, blijkt uit de melding die Nicky me zojuist deed. Vanmiddag tijdens ‘high tea’ kwam Fu met een belangrijke vraag. ‘Mama, hebben ze ook chocolade koekjes in China?’
Na een korte adempauze, waarin snel werd afgewogen of hier een fout antwoord op mogelijk is, antwoordde Nicky bevestigend ‘ja, in China hebben ze ook chocolade koekjes’. ‘Oh, gelukkig’, was de reactie die er op volgde, ‘dan eet ik deze nu op en kopen we daar wel nieuwe’. Het is maar waar je prioriteiten liggen.

Deze week hebben we ook bijzonder veel telefoontjes en kaartjes gekregen van vrienden, familie en collegae, die ons nog even een hart onder de riem steken. Mede namens Nicky en Fu hiervoor dank. Het is hartverwarmend te merken hoe er met ons wordt meegeleefd. In het bijzonder wil ik toch even Q. (ik houd het bewust even bij een willekeurige initiaal,) bedanken, die hemel en aarde heeft bewogen om ons te kunnen uitzwaaien op Schiphol. In het dagelijks leven werkt Q. in een managementfunctie. Juist op de dag dat wij vertrekken, staan er enkele zeer belangrijke managementmeetings gepland. Ondanks dat deze meetings nimmer verschoven worden, heeft Q. het voor elkaar gekregen alle meetings op een andere dag in de week te laten plaatsvinden. Uiteraard diende Q. hier zelf ook enkele opofferingen voor te doen. Zo heeft Q. de normale vrije dag moeten inleveren en enkele meetings naar de avonduren van andere dagen moeten laten verschuiven. Q. was dan ook bijzonder blij dat het gelukt was en belde ons op om dit heugelijke feit met ons te delen. Vol trots zei Q. ‘liefjes, het is gelukt, ik kom jullie uitzwaaien. Ik heb zelfs gedreigd mijn baan op te zeggen, als men niet zou meewerken en dat heeft gewerkt’. ‘Dus ik zie jullie donderdag op Schiphol’ ‘Donderdag?’, hoorde ik Nicky terugzeggen door de telefoon, ‘maar we vertrekken woensdag!!!!’
Het was heel lang stil aan de andere kant van de lijn. Al die moeite voor niets. En dit in de wetenschap dat de standaard vrije dag van Q. woensdag is.
‘Lieve Q., we weten hoe hard je je best hebt gedaan om er bij te zijn. We begrijpen het overigens ook dat het bijna onmogelijk is ,om dit nu weer teruggedraaid te krijgen. Dat hoeft echt niet. We weten immers dat je er in je hart, sowieso elke dag bij bent. Heel, heel, heel erg bedankt. En als je er bij bent op Schiphol als we terugkomen op 1 december (ja, op donderdag!!!), ben je de eerste die een dikke zoen van ons krijgt.’

Groetjes.

Jap, Nicky en Fu