We zijn in China 17-11-05

We zijn in Beijing! Vanmorgen om 9.00 uur lokale tijd (2 uur ’s-nachts in Nederland) landden we op Chinese bodem. Vanaf het moment dat we opstonden, zijn we zo’n 20 uur in touw.

Dat begon met Fu die om 6 uur kwam meldde dat ze wakker was, dat het woensdag was en dat we dus naar China zouden gaan. Dat we daadwerkelijk pas om 13.00 uur op Schiphol moesten zijn, had ze geen boodschap aan. En zo hoorden we met de regelmaat van de klok ‘gaan we al naar China?’ en ‘waar blijven oma en opa nou?’. Opa en oma hadden zich met liefde laten aanwijzen als taxichauffeur voor dit ritje. Maar die kwamen toch echt pas om 12.00 uur, zoals afgesproken.

Eenmaal op Schiphol aangekomen, begaven we ons snel naar de afgesproken plek (aankomst Hal 3 bij ABN AMRO). Hier zouden we onze reisgenoten treffen en gezamenlijk de laatste instructies en enveloppen met de giften voor de tehuizen van Wereldkinderen, (het bemiddelingsburo) ontvangen. Bijna iedereen was op tijd. Alleen Richard en Astrid stonden bij de vertrekhal en kwamen er op een gegeven moment achter dat het toch wel heel lang duurde voor de rest kwam. Uiteindelijk kwamen ze afgezakt naar de plek waar wij stonden.

Bijzonder leuk voor ons is dat er enkele ‘uitzwaaiers’ zijn. Markus (die ouwe Griek) en Mary , Lieke en Libin (adoptiemoeder en -dochter van de eerste adoptiereis) en Jaffah (dochter van), Joy en Frank. Deze laatste is dokter en had om 12.00 de praktijk dichtgegooid en zijn patienten in de wachtkamer gemeld dat ze morgen weer de eerste zijn!!! (die dokters hebben het zo zwaar). Vervolgens naar Schiphol geraced, om samen met ons nog een kop koffie te lurken, voordat we door de douane heen zouden gaan.

De vlucht vertrok precies op tijd, hetgeen vandaag de dag toch een wonder mag heten. Al snel bleek dat het vliegtuig nauwelijks half vol was. Dan zou je denken dat er genoeg ruimte is om ff lekker te slapen. Op zich was dat ook zo, alleen Fu besloot dat ze geen slaap nodig had en graag de clown wilde uithangen. De omringende ‘stoelgangers’ konden meegenieten van acrobatische klimoefeningen, vergezeld van gebrul en gegil, uiteraard. En toen het moment van slapen alsnog toesloeg tussen haar oren, werd deze fantastische vooravond verwerkt als een nachtmerrie in een notedop. Tot 2 keer aan toe schreeuwde ze, in haar slaap’ iedereen wakker, om na zo’n 10 minuten het normale ritme te hervatten. U begrijpt het, Nicky en ik hebben totaal in ieder geval niet geslapen.

Nu zou je denken dat de vermoeidheid toch een keer zal moeten toeslaan bij zo’n peuter. Dat is inderdaad gebeurd, maar op een bijzonder ongelukkig tijdstip. We dachten om 13.00 uur nog snel even een boodschapje te halen in de nabij gelegen Carrefour. We waren nog geen 5 minuten buiten, of Fu snurkte als een bok in de bronstijd. Het is inmiddels 15.30 uur en ze zit (lees: ligt) nog steeds in de geleende buggy te ronken.

Is er nu veel veranderd in Beijing tov twee jaar geleden? In alle eerlijkheid, de plaatsen die ik nu heb gezien (vliegveld, hotel + omgeving, de weg er naar toe) zijn exact het zelfde. De barsten in het wegdek en de stoep; de tig-duizend fietsers en de klaar-overs die op elke kruizing met 4 man/vrouw het fietsverkeer in goede banen proberen te vlaggen; heftig claxonerende automobilisten, die hiermee hun ongenoegen over andermans rijcapaciteiten uiten, de schrapende kelen en de daar op volgende klodders; de weeige lucht van gassen die de vrije loop krijgen; het Radisson SAS dat, als je er naar binnen stapt, een soort minikolonie aan Westerlingen blijkt te herbergen; de nieuwsgierige blikken van de lokale bevolking die 2 bleekscheten met een chinese peuter in een buggy zien rondrijden, en ga zo maar door. Hier en daar verrijst wel een nieuw gebouw of treffen we een bouwlocatie, maar dat is de prijs van economische groei. Nee, mijn indruk na 1 dag is dat Beijing toch niet erg is veranderd.

Om 17.00 uur hebben we in de lobby van het hotel afgesproken, om vervolgens met elkaar een restaurantje te pikken (Chinees uiteraard). We hebben al een paar keer geprobeerd Fu uit haar ‘middagdutje’ te doen ontwaken, maar dat lukt niet. Ze doet wel even haar ogen open, als we haar wakker schudden, maar die vallen direct daarna ook weer meteen dicht. We besluiten haar gewoon in de buggy mee te nemen, in de hoop dat de geur van Chinees voedsel het gaat winnen van de oververmoeidheid. En dat lukt, het moment dat we het restaurant binnen lopen, lijkt ze als een bij gestoken, weer helemaal fris en schuift ze direct aan tafel.
Het voedsel is als vanouds weer fantastisch, we laten ons 2 uur lang allerlei lekkernijen op tafel zetten. Het meeste wordt ook daadwerkelijk opgegeten. Het enige dat iets minder aftrek heeft is de viskoppen en –staartensoep. De kans dat je per ongeluk een vissenoog of –vin naar binnen laat glijden, lijkt iets te groot.
De rekening is ook vanouds, uiteindelijk rekenen we RMB 1.050 af (ongeveer EURO 105) inclusief fooi, voor een diner met 14 volwassenen en 5 kinderen. Hoe anders zal dit zijn in 2008 met de Olympische spelen?

De meesten onder ons besluiten te gaan slapen, we zijn al bijna 32 uur wakker. Zelf pakken we nog even de ‘happy hour’ mee in het hotel, samen met Theo en Ellen. Maar na een pilsje, merk ik dat ook bij mij de vermoeidheid toe slaat. Lekker vroeg naar bed om de schade even in te halen. Morgen om 9.00 uur weer in de lobby, want we gaan naar de Chineze muur en het zomerpaleis.

Wel te rusten.

Jap, Nicky en Fu