Bezoek aan Social Welfare Institute in Maoming 24-

We zijn al vroeg opgestaan, want we gaan een lange reis maken. ‘We’ is in dit geval zijn Philip Henneman, Theo Smits, Astrid Meijn, Monique Konen, Rene van Swaaij, Sophie en ikzelf. Om 7 uur zitten we al gezamenlijk aan het ontbijt. Fu, die zoals te doen gebruikelijk, ook vroeg wakker was, gaat met me mee ontbijten. Ik merk al snel dat haar iets dwars zit. Ze uit dit door, laat ik het netjes zeggen, een beetje tegendraads te zijn. Op zich heel begrijpelijk. Door de ‘ziekte’ van Yu, is onze aandacht veelal op Yu gericht geweest, de afgelopen dagen. Dat heeft Fu natuurlijk ook gemerkt en ze probeert nu wat van die aandacht terug te winnen. Helemaal terecht natuurlijk. Ze is nog te jong om te begrijpen dat de methode die ze gebruikt echter niet de meest praktische is. Het ontbijt verloopt in ieder geval niet prettig en na 5 minuten besluiten ‘Fu en ik’ dat het toch maar beter is dat ze nog even bij mamma in de hotelkamer kan zijn. Als dat is gebeurd, kan ik rustig wat voedsel naar binnen werken. Ik leg een goed buffertje, de reis met de minibus duurt immers 5 uur, is ons gemeld.

Yu heeft een onrustige nacht gehad en is een paar keer huilend wakker geworden. Maar gelukkig na enige troost door Nicky, ook weer in slaap gevallen. Als ik weg ga en de meiden nog een afscheidskusje geef, begint Yu weer te huilen. Ze is nog steeds niet comfortabel met pappa.

Het eerste uur in de bus praten we voluit over hetgeen we aan de directrice (en hopelijk ook de verzorgsters) van het tehuis zouden willen vragen. We weten niet hoeveel tijd we daadwerkelijk zullen krijgen. Maar we zitten al op 30 vragen, dus genoeg stof tot discussie. Philip checkt nog even de uitslagen van de Champions League wedstrijden, via zijn eigen website. Ajax heeft gewonnen met 2-1, leest hij voor. Als hij de stand opleest, realiseer ik me dat ‘we’ door zijn naar de 2e ronde. PSV blijkt het minder goed te hebben gedaan, met een 3-0 verlies tegen Schalke. Maar we komen tot de conclusie dat als ze de laatste wedstrijd thuis tegen Fenerbache weten te winnen, dat ze ook in de volgende ronde zitten. Astrid en Monique geloven het wel.

Zo nu en dan haalt een van ons de camera tevoorschijn om de omgeving te filmen. Na een uur tussen bebouwing te hebben gereden, begin er wat meer van het platteland zichtbaar te worden. Na ongeveer 2 uur rijden zijn we halverwege, het gaat sneller dan verwacht. We maken even een stop bij een Chinese Raststätte, om even de benen te strekken en wat vloeistof te lozen. Het toiletgebouw lijkt wel een balzaal, ik heb nog nooit zoveel toiletten op een rij gezien. Kennelijk verwacht men hier nog heel wat drukte. Ik roep Philip, die aan het eind van de ruimte zijn bakje aan het vullen is, maar hij hoort me niet. Zo groot, dus. Nadat ik hem met armgebaren duidelijk heb kunnen maken dat we verder gaan, komt hij 5 minuten later buiten adem bij de bus. ‘Sorry jongens, ik was verdwaald’.(deze laatste 5 regels heb ik mijn fantasie even de vrije loop gelaten).

Klokslag 12.00 uur komen we aan bij het kindertehuis. We worden direct hartelijk ontvangen door de adoptiemederwerkster, die vervolgens even kort in conclaaf gaat met Sophie.Sophie wendt zich direct daarna naar ons om te melden dat de directrice nog even met lunchpauze is, maar dat ze er in heeft toegestemd dat we naar de vindplaatsten van de kinderen zullen gaan, begeleid door de adoptiemedewerkster die ons heeft ontvangen.

Vanaf dat moment beleven we een bizar avontuur van ruim 1,5 uur. Nu vind ik het niet gepast om de details over deze ervaring uit de doeken te doen, simpelweg om dat het aan de adoptieouders is om te bepalen hoe ze met deze informatie om willen gaan. Ook voor onze situatie in het bijzonder, is er maar een persoon die van ons te horen zal krijgen wat we nu inmiddels weten. Dat is natuurlijk Yu. Wat zij er later mee wil doen, is helemaal aan haar.

Wat ik er van kwijt wil, is dat ik het bezoeken van de vindplek zeer emotioneel onderga. Gelukkig wordt alles gefilmd door Philip en er onstaat een mooi portret met waardevolle informatie voor onze spruit. Een ding weet ik nu zeker, de biologische ouder(s) van Yu heeft/hebben echt geprobeerd een plek uit te zoeken, waarbij met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, Yu gevonden EN verzorgd zou gaan worden. Ze hebben echt moeite gedaan en risico genomen (om ‘betrapt’ te worden) om dit te bewerkstelligen. Met die gedachte en tranen in mijn ogen verlaten we na zo’n 15 minuten de vindplaats op weg naar de ‘plekken’ van de overige adoptievrienden. Allemaal ondergaan we op eigen emotionele manier wat we tot ontdekking komen. Allemaal zijn we informatie rijker die later heel veel impact kan hebben op het leven van onze kleintjes.

Eenmaal terug in het tehuis volgt een korte kennismaking met de directrice, gevolgd door een korte informele kadoceremonie, waarbij we een grote afdruk van een foto die we van de hele groep in de tempel van gisteren hebben gemaakt, aan haar overhandigen. Ze is zeer enthousiast. Verder nog wat kleine kado’s (chocola, etc), met het verzoek deze te verdelen onder het personeel, naar haar goeddunken. Vervolgens een langdurig gesprek met directrice, die op onze vele vragen een antwoord geeft. Soms twijfelen of we wel exact de waarheid te horen krijgen, maar daar zullen we mee moeten leven.
Vervolgens krijgen we een rondleiding door het tehuis en krijgen nog veel kinderen te zien. Zelfs nog 2 ‘poppetjes’ uit dezelfde groep als onze bende van 6. Je zou ze zo mee willen nemen, maar dat gaat niet. Uiteraard leggen we alles vast op film en foto. Zo rond 16.00 uur is het tijd om te vertrekken.

Tijdens onze reis terug, praten we nog uitgebreid over deze dag. We zitten weliswaar een kleine 4 uur in de bus, maar die vliegen voorbij. Uiteraard weer even een plaspauze, in een nog grotere balzaal als die van de heenweg (in de gauwigheid tel ik 48 toiletten op een rij). Om 19.45 parkeren we voor het hotel en keren we terug bij onze geliefden.

Fu en Yu slapen allebei, dus ik doe mijn relaas bij Nicky. Samen snikken we nog even een traantje weg, als ik de middag weer opnieuw beleef.
Fu en Yu hebben een heerlijke dag gehad, Yu knapt duidelijk op, de medicijnen lijken aan te slaan. Ze is de hele middag guitig, en heeft zelfs op haar fotoboekje papa al een paar keer aangewezen. Deze papieren (h)erkenning geeft me een goed gevoel.

Als de rust weer is weergekeerd, besluiten we nog even een drankje/snack met iedereen op de gang te doen. Foto’s volgen later, daar heb ik nu geen zin meer in.

Tot morgen.

Jap, Nicky, Fu en Yu